Κυνηγοί φαντασμάτων;
Αρκετοί είναι καταπώς φαίνεται οι σύντροφοι που στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου εκφράζουν την πεποίθηση ότι το ΚΚΕ σφάλλει που δεν υιοθετεί τη γραμμή περί πατριωτικού χαρακτήρα «Μετώπου» παλλαϊκής αντίστασης στη «νεοαποικιοποίηση» της Ελλάδας, στερώντας τον εαυτό του από μαζική πολιτική υποστήριξη.
Εφόσον αυτά τα επιχειρήματα επικαλούνται το πρακτικό στοιχείο της συσπειρωτικής δύναμης αυτού του προτάγματος δεν θα εξετάσω τις θεωρητικές τους προϋποθέσεις, που κατά τη γνώμη μου στηρίζονται στην ανησυχητική για κομμουνιστές σύγχυση μεταξύ της λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού και θεωρητικών μοντέλων περί εξάρτησης και οιονεί αποικιακών σχέσεων όπως αυτά του ιδιαίτερα επιδραστικού για τη ρητορική του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980 Σαμίρ Αμίν, καθώς και στη λήθη για τις αντιφάσεις που οδήγησαν στην αδυναμία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ να εκμεταλλευτεί τον ιμπεριαλιστικό Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής ανατροπής της αστικής τάξης.
Θα περιοριστώ λοιπόν μόνο στο «πρακτικό», χρησιμοθηρικό ακόμα, αν θέλετε, ερώτημα του κατά πόσο η πραγματικότητα δικαιώνει την αναμονή ότι μια τέτοια γραμμή θα συσπείρωνε τις μάζες γύρω από το ΚΚΕ και θα έδινε ώθηση στο εργατικό κίνημα.
Ποιοι ήταν οι κομματικοί εκφραστές αυτής της γραμμής, που πράγματι δεν υιοθέτησε το ΚΚΕ, στην περίοδο από το 2010 ως σήμερα (αφήνοντας έξω «άτυπους» φορείς όπως η Νέα Σπορά και ο Εργατικός Αγώνας);
Ηταν ο Δημήτρης Καζάκης και το κόμμα το οποίο δημιούργησε, το ΕΠΑΜ. Το κόμμα αυτό οδηγήθηκε σε συνεργασία με τον Στέλιο Παπαθεμελή και συνετρίβη στις εκλογές.
Ηταν μέλη και τάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως ο Γ. Δελαστίκ, ο Π. Μαυροειδής, ο Ευτύχης Μπιτσάκης και άλλοι. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχασε μέλη που μετακόμισαν επισήμως στον ΣΥΡΙΖΑ (μαζί τους, ο Μπιτσάκης), πήρε χαμηλότερο ποσοστό από τον πανελληνίως άγνωστο Θάνο Τζήμερο στις εκλογές και δεν έχει καταφέρει να ανασυγκροτηθεί στοιχειωδώς ως πολιτική γραμμή και πρόταση ως τώρα.
Ηταν τάσεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως γύρω από το Αριστερό Ρεύμα, την ΚΟΕ και από φιγούρες όπως ο Μανόλης Γλέζος. Το Αριστερό Ρεύμα έχει επιβεβαιώσει την απόλυτη αδυναμία του να ελέγξει ή να επηρεάσει σε οποιαδήποτε τέτοια κατεύθυνση τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο η γραμμή που κυριάρχησε άνετα και άκοπα δεν έχει καμία σχέση με την ιδέα του παλλαϊκού Μετώπου. Η ΚΟΕ έχει γίνει βασιλικότερη του βασιλέως και έχει καταπιεί όλα της τα ανάλογα προεκλογικά συνθήματα. Και ο Γλέζος παραμένει πολιτικά ασήμαντος για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, αφού ο ρόλος του ήταν εξ αρχής απλώς και μόνο «συμβολικός/συναισθηματικός».
Ηταν το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, το οποίο ήταν και παραμένει περιθωριακής σημασίας και χαρακτήρα κίνημα με ελάχιστη και ασταθή βάση στήριξης και με λειτουργία κυρίως ως φόρουμ συζητήσεων.
Πού, λοιπόν, είδαν όσοι μιλούν σήμερα για ΑΑΔΜ (και άσχετα με το τι ακριβώς έχουν καταλάβει ότι έλεγε το 15ο Συνέδριο) την ανταπόκριση του λαού στην ιδέα του Παλλαϊκού Μετώπου για την υποτιθέμενη «απο-αποικιοποίηση της Ελλάδας»; Και πού βασίζουν τη βεβαιότητά τους ότι αυτό ήταν που έλειπε από την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για να του δώσει την πολιτική δύναμη να βάλει φρένο στη σημερινή καπιταλιστική επέλαση; Γιατί, αν ήταν τόσο καλή ιδέα ως ανταπόκριση στη σημερινή συγκυρία, οδήγησε όσους το υιοθέτησαν στην εκλογική αποτυχία και όσους έδρεψαν εκλογικούς καρπούς στην εγκατάλειψή του; Μήπως η μόνη πραγματική πολιτική χρηστικότητα του επιχειρήματος της «αποστασίας» του Κόμματος από τη σωστή πολιτική γραμμή είναι, τουναντίον, η υπόσκαψη της θαρραλέας και διαυγούς προσπάθειάς του να απευθυνθεί στις πραγματικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις της εποχής; Ας το σκεφτούν καλά οι σύντροφοι που εκφράζουν τέτοιες απόψεις τούτο.
Το συμπέρασμα που αντλώ είναι ότι πολλοί σύντροφοι δεν έχουν μελετήσει επαρκώς όχι μόνο τις Θέσεις της ΚΕ αλλά και τις επισταμένες ιστορικές και θεωρητικές μελέτες που τις προοικονομούν, στον Β' Τόμο του Δοκιμίου της Ιστορίας ή στην αρθρογραφία της ΚΟΜΕΠ, ιδιαίτερα πάνω στο ζήτημα του ιμπεριαλισμού, των σύγχρονων μορφών οπορτουνισμού, περιλαμβανομένου του «νέου αριστερού πατριωτισμού», και του πολέμου. Οι μελέτες αυτές δείχνουν ξεκάθαρα τις ιστορικές και πολιτικές αιτίες του αδιέξοδου μιας πολιτικής μετώπου που δεν βάζει ξεκάθαρα το ταξικό ζήτημα μπροστά, αλλά και της δυνητικής επικινδυνότητας, για τους κομμουνιστές σήμερα, της αποδοχής λογικών του είδους «σοσιαλισμός αργότερα». Θέλω να χαιρετίσω την ευθυκρισία και τη ζωντανή μαρξιστική - λενινιστική σκέψη που επιδεικνύει η ΚΕ στη σημερινή συγκυρία και ελπίζω να βρει στο συνέδριο την ολόθερμη στήριξη που της αξίζει. Το προσχέδιο Θέσεων του 19ου Συνεδρίου αποτελεί μια σπουδαία παρακαταθήκη για το εργατικό κίνημα στον 21ο αιώνα, και όχι μόνο για την Ελλάδα.
Αντώνης Μπαλασόπουλος
Λευκωσία, Κύπρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα ανώνυμα σχόλια δεν δημοσιεύονται. Δεν δημοσιεύονται σχόλια τα οποία θεωρούμε ότι δεν ανταποκρίνονται στην δική μας αντίληψη διαλόγου. Δεν γίνεται αποδεκτός αντικομμουνιστικός, φασιστικός, ρατσιστικός οχετός, καθώς και σχόλια προβοκατόρικου χαρακτήρα κάθε είδους. Οι διαχειριστές θεωρούν δικαίωμά τους την διαγραφή ή μη δημοσίευση οποιουδήποτε σχολίου κατά την κρίση τους και χωρίς υποχρέωση περαιτέρω εξηγήσεων.