Η ακόλουθη τοποθέτηση επεξεργάζεται το ζήτημα που έχει δημιουργηθεί στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου με πολύ ψύχραιμο και ορθό τρόπο. Αποκαλύπτει την ουσία του ζητήματος και αντιμετωπίζει το ψευδοερώτημα που έχει προκύψει με πραγματικά λενινιστικό τρόπο, καταδεικνύοντας τον ψευδεπίγραφο "λενινισμό" των "εραστών" του ΑΑΔΜ.
Πώς θα βοηθήσουμε τους ταλαντευόμενους;
«Η Ελλάδα είναι χώρα εξαρτημένη ή ιμπεριαλιστική;». Το ερώτημα τέθηκε από σύντροφο στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο και έθεσε έτσι τη σφραγίδα της ουσίας των διαφωνιών κάποιων συντρόφων, φίλων και «φίλων» με τη σχετική διατύπωση των θέσεων της ΚΕ «...με εξαρτήσεις από ΗΠΑ και ΕΕ». Επιτρέψτε μου να παραθέσω ορισμένες σκέψεις που μου γεννήθηκαν με αφορμή αυτό το ερώτημα.
Γιατί πρέπει να αντιπαρατίθεται το χαρακτηριστικό «ιμπεριαλιστική» στο χαρακτηριστικό «εξαρτημένη»; Το πρώτο αφορά χαρακτηρισμό του κοινωνικοοικονομικού συστήματος που βιώνει ένας λαός και μάλιστα στο ανώτατο και τελευταίο στάδιό του, το δεύτερο αφορά χαρακτηρισμό που επιδρά στον τρόπο ανάπτυξης μιας κοινωνίας, ανεξάρτητα από το ποιο είναι το εκμεταλλευτικό σύστημα που βιώνει ο λαός και σε ποιο στάδιο αυτό βρίσκεται. Για να έχει βάση αυτή η αντιπαράθεση πρέπει να δώσουμε άλλο περιεχόμενο στον ένα από τους δύο όρους. Και επειδή ο όρος «εξαρτημένη» δεν προσφέρεται για άλλη ερμηνεία, ο κλήρος πέφτει στον όρο «αντιιμπεριαλιστική». Για να έχει λοιπόν υπόσταση το ερώτημα θα πρέπει με τον όρο «ιμπεριαλιστική» να εννοούμε απλά κάποια χώρα που εξαρτά κάποια άλλη. Αυτό μόνο και τίποτε άλλο. Κάτι τέτοιο όμως δεν έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλη τη λενινιστική θεωρία;
Ποια ακριβώς σημασία έχει για ένα κομμουνιστικό κόμμα ο ακριβής προσδιορισμός του μεγέθους και των ειδικών χαρακτηριστικών της όποιας εξάρτησης υφίσταται η χώρα του από άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες και η συνεχής παρακολούθηση της εξέλιξης αυτής της εξάρτησης; Μα, για να πραγματοποιήσουν οι επαναστατικές δυνάμεις τις κατάλληλες δράσεις, ώστε την αποφασιστική στιγμή να εξασφαλίσουν τη συντριπτική υπεροχή στα αποφασιστικά σημεία (θέση 76), είναι προφανές πως είναι αναγκαία η γνώση όλων των παραμέτρων που επιδρούν στο κάθε αποφασιστικό σημείο, μαζί και ο βαθμός πιθανής εξάρτησής του από ξένα οικονομικά, στρατιωτικά ή πολιτικά συμφέροντα ή κέντρα.
Παίζει κανένα ρόλο, σε ό,τι αφορά στον προσδιορισμό του στρατηγικού στόχου ενός Κομμουνιστικού Κόμματος ο βαθμός εξάρτησης της χώρας όπου δρα από άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες; Απολύτως κανένα, μια και ο στρατηγικός στόχος προσδιορίζεται από το χαραχτήρα της ιστορικής εποχής που βιώνει ο λαός. Και αυτή είναι η εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. Ορθά λοιπόν το ΚΚΕ έχει άμεσο στρατηγικό στόχο το σοσιαλισμό και όχι κάτι άλλο ενδιάμεσο. Τον ίδιο ακριβώς άμεσο στόχο έπρεπε να είχε ακόμα και αν η Ελλάδα ήταν πλήρως εξαρτημένη. Τον ίδιο, ακόμη και αν ήταν υπόδουλη, οπότε ο σοσιαλισμός θα ήταν το έπαθλο της Εργατικής Τάξης για το αίμα που θα έχυνε για την απελευθέρωση της πατρίδας. Τον ίδιο ακόμα και αν το ΚΚΕ ήταν σε βαθιά παρανομία. Τον ίδιο ακόμα και αν το πολιτικό μας σύστημα είχε χαρακτηριστικά φεουδαρχικού τύπου (π.χ. Αραβικά Εμιράτα).
Μήπως ο βαθμός εξάρτησης της χώρας παίζει κανένα ρόλο στο καθορισμό του πολιτικού περιεχομένου της συσπείρωσης, συμμαχίας, μετώπου κλπ. που θα αποφασίσει να οικοδομήσει ένα ΚΚ, προκειμένου να προετοιμάσει τον υποκειμενικό παράγοντα ώστε κόμμα, τάξη και σύμμαχοι να δράσουν με επιτυχία στη περίοδο της επαναστατικής κατάστασης; Απολύτως κανέναν. Από τη στιγμή που ο άμεσος στρατηγικός στόχος είναι ο σοσιαλισμός, για επανάσταση με τέτοιο στόχο πρέπει να προετοιμάζεται ο υποκειμενικός παράγοντας (κόμμα, τάξη και σύμμαχοι) και όχι για οτιδήποτε άλλο. Εδώ δε χωράει μα και μου. Δεν μπορεί δηλαδή, κάποιος που συμμετέχει στη συσπείρωση, στη συμμαχία, στο μέτωπο κλπ. να προετοιμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα για άλλο στόχο, π.χ. για να βάλει εμπόδια στους ιμπεριαλιστές να εξαπολύσουν πολέμους, επειδή συμφωνεί με τον αντιιμπεριαλιστικό (που τον εννοεί αντιπολεμικό) αλλά ταυτόχρονα διαφωνεί με τον αντιμονοπωλιακό ή τον αντικαπιταλιστικό του χαραχτήρα.
Μήπως, λοιπόν πρέπει να πούμε όχι στα αντιπολεμικά μέτωπα; Οχι βέβαια. Οι κομμουνιστές μπορούν και πρέπει να δουλεύουν σε όλα τα μέτωπα, αντιπολεμικά, περιβαλλοντικά, άλλα μέτωπα τοπικού ή προσωρινού χαραχτήρα, προσπαθώντας να «τραβήξουν» στις δομές της Λαϊκής Συμμαχίας αγωνιστές που συμμετέχουν σ' αυτά, πείθοντάς τους για την αναγκαιότητα να αγωνιστούν για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Δεν επιτρέπεται όμως να μπερδεύουν τα μέτωπα αυτά και να τα ταυτίζουν με το μέτωπο, τη συσπείρωση, τη συμμαχία που οφείλει να προετοιμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα για την επανάσταση.
Γιατί λοιπόν αυτή η επιμονή να διαχωρίζουμε τις χώρες σε ιμπεριαλιστικές και εξαρτημένες; Μήπως γιατί θεωρούμε πως οι εξαρτημένες, μια και δεν είναι ιμπεριαλιστικές δε βιώνουν το ανώτερο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, επομένως μπορεί να στέκει κάποιο στάδιο, έστω κάποιο σκαλοπάτι πριν από τον σοσιαλισμό; Και έτσι να βάζουμε πάλι τη λογική των σταδίων από τη πίσω πόρτα;
Τι ακριβώς εννοούν όταν λένε πως στο ΑΑΔΜ υπήρχε η δυνατότητα συσπείρωσης μεγαλύτερων μαζών από ό,τι στη Λαϊκή Συμμαχία; Μήπως έβλεπαν το ΑΑΔΜ σαν ένα οικοδόμημα που αποτελείται από τρία διαφορετικά διαμερίσματα, όπου στο κάθε ένα από αυτά θα μπορούσαν να «μένουν» όσοι συμφωνούσαν με το περιεχόμενο που «κρύβοταν» πίσω από ένα συγκεκριμένο γράμμα του ΑΑΔΜ, και ας διαφωνούσαν με το περιεχόμενο των υπόλοιπων γραμμάτων; Τότε, για ποιον ακριβώς στόχο και πόσο αποτελεσματικά τα μέλη του ΑΑΔΜ θα ωρίμαζαν τον υποκειμενικό παράγοντα (κόμμα, εργατική τάξη και συμμάχους) όταν τα ίδια αυτά μέλη, oι πρωτοπόροι, δηλαδή, αγωνιστές για την επανάσταση δεν είχαν όλοι την ίδια, ενιαία αντίληψη για την αναγκαιότητα της πάλης ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων και υπέρ της εγκαθίδρυσης της λαϊκής εξουσίας; Και πόσο κερδισμένοι με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού μπορούν να θεωρούνται αγωνιστές που απλά επιδιώκουν να εμποδίσουν τους ιμπεριαλιστές να διεξάγουν επιθετικούς πολέμους;
Είναι υπαρκτό το ζήτημα της συσπείρωσης των ταλαντευόμενων μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού με την επαναστατική τάξη, την εργατική; Ζήτημα που διακαώς θέτουν οι «εραστές» του ΑΑΔΜ, εκτιμώντας ότι η Λαϊκή Συμμαχία δεν το λύνει με ικανοποιητικό τρόπο; Βεβαίως και είναι. Αλλωστε και οι θέσεις της ΚΕ αναφέρουν ότι πρέπει αυτά τα στρώματα να προετοιμαστούν έτσι ώστε τα περισσότερα να βρεθούν στο πλευρό της επανάστασης και τα υπόλοιπα να μείνουν ουδέτερα. Φυσικά, πάει πολύ να πιστεύουμε πως το ζήτημα αυτό το ανακαλύψαμε σήμερα εμείς οι Ελληνες κομμουνιστές. Απασχολεί το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα από τα πρώτα του βήματα. Ομως υπάρχει και η ιστορία του κινήματός μας που διδάσκει. Η σχετική συζήτηση είχε φουντώσει εκεί, στα μέσα του 1917 στη Ρωσία, σε μια εποχή δηλαδή όπου η αστική τάξη μόλις, κυριολεκτικά μόλις, είχε πάρει την πολιτική εξουσία -και μόνο την πολιτική- και μάλιστα με συμβιβασμό με την τάξη των φεουδαρχών και όχι τσακίζοντάς τους. Τότε ο Λένιν, απαντώντας σ' όσους, στο όνομα της αδυναμίας συσπείρωσης της ταλαντευόμενης αγροτιάς, ήταν αντίθετοι στην αλλαγή του προγράμματος και στην υιοθέτηση του στόχου της δικτατορίας του προλεταριάτου, αντί του στόχου της δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς που είχαν μέχρι την επανάσταση του Φλεβάρη σημείωνε στις «Θέσεις του Απρίλη»: «Αφήστε τους νεκρούς να θάβουν τους εαυτούς τους. Οποιος θέλει να βοηθήσει τους ταλαντευόμενους, πρέπει να πάψει να ταλαντεύεται ο ίδιος».
Ενενήντα έξι χρόνια μετά, πόσο παραμένει επίκαιρος!
Βασίλης Αμπελογιάννης
ΚΟ Μυτιλήνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα ανώνυμα σχόλια δεν δημοσιεύονται. Δεν δημοσιεύονται σχόλια τα οποία θεωρούμε ότι δεν ανταποκρίνονται στην δική μας αντίληψη διαλόγου. Δεν γίνεται αποδεκτός αντικομμουνιστικός, φασιστικός, ρατσιστικός οχετός, καθώς και σχόλια προβοκατόρικου χαρακτήρα κάθε είδους. Οι διαχειριστές θεωρούν δικαίωμά τους την διαγραφή ή μη δημοσίευση οποιουδήποτε σχολίου κατά την κρίση τους και χωρίς υποχρέωση περαιτέρω εξηγήσεων.