Το ΚΚΕ εμπλουτίζει τη στρατηγική και την τακτική του, συνεχίζει τον επαναστατικό του δρόμο

Του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Στις συνθήκες της αντεπανάστασης και της κρίσης του κομμουνιστικού κινήματος, έχουν μεγάλη αξία οι προσπάθειες για την κατάκτηση επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής, τη δημιουργική εφαρμογή και ανάπτυξη της Μαρξιστικής - Λενινιστικής κοσμοθεωρίας, την αποφασιστική αντιμετώπιση του οπορτουνισμού που διαβρωτικά παρεμβαίνει στα ΚΚ, με χαρακτηριστικό στοιχείο την αναζήτηση διαχειριστικών λύσεων διαιώνισης του καπιταλιστικού συστήματος, στο όνομα του «ρεαλισμού», του αρνητικού συσχετισμού δύναμης.

Για τα κρίσιμα αυτά ζητήματα και γενικότερα για την προσπάθεια ανασυγκρότησης και ανάπτυξης του κομμουνιστικού κινήματος, το ΚΚΕ έχει αναμφισβήτητα σημαντική συμβολή. Συμβολή μέσα από τις διεθνείς, περιφερειακές και θεματικές συναντήσεις ΚΚ, την έκδοση του περιοδικού «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση» από κοινού με άλλα δέκα (10) ΚΚ, συστηματικές πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη της κοινής δράσης, διαθέτοντας στελέχη και οικονομικούς πόρους, γιατί αυτό επιβάλλει η αρχή του προλεταριακού διεθνισμού.

Πρόκειται για μια πολύ δύσκολη προσπάθεια, που τη διαπερνά η έντονη ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με κόμματα που οδηγήθηκαν ήδη ή βρίσκονται σε πορεία σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης, με συλλογικά οπορτουνιστικά μορφώματα όπως το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) στο οποίο συμμετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες, το ΚΚΕ έχει πολύτιμους συμμάχους. Η πρωτοπόρα, σταθερή δράση του αναγνωρίζεται από μεγάλο αριθμό ΚΚ. Αναγνωρίζεται από στελέχη και μέλη ΚΚ σε όλη την υδρόγειο, από φορείς του εργατικού, λαϊκού κινήματος, εργαζόμενους που παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ελλάδα και στο διεθνές εργατικό κίνημα.

Τα παραδείγματα της διεθνιστικής αλληλεγγύης, της έμπρακτης στήριξης της πάλης του ΚΚΕ είναι πολλά και δίνουν αποφασιστική απάντηση στους φορείς του φραξιονισμού, που μιλούν για απομόνωση και επιχειρούν απροκάλυπτα ή ύπουλα να συκοφαντήσουν το Κόμμα μας, να μειώσουν την εμβέλεια της πολιτικής του, να του φορτώσουν τη ρετσινιά της «στενότητας», του «σεχταρισμού», αναμασώντας ισχυρισμούς αντίπαλων, αστικών κομμάτων.

Γεγονός είναι πως οι δυνάμεις αυτές αποκρύπτουν σκοπίμως τον αναντικατάστατο ρόλο της πολιτικής του ΚΚΕ στη συσπείρωση και την κινητοποίηση λαϊκών δυνάμεων, επιχειρούν να μειώσουν με κάθε τρόπο τις σκληρές μάχες που δίνουν οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι αγωνιστές του ταξικού κινήματος και των αγωνιστικών συσπειρώσεων στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους, σε εκατοντάδες αγώνες αυτά τα χρόνια, για κάθε λαϊκό πρόβλημα.

Το Κόμμα μας κατέκτησε κύρος στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα με το σπαθί του. Κι αυτό οφείλεται στην επαναστατική του στρατηγική, στην αδιάλλακτη σύγκρουση με τον ταξικό αντίπαλο και τον οπορτουνισμό, που εκφράζει την επίδραση της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα, καλλιεργεί τη λογική των εύκολων λύσεων και αντιδρά εχθρικά στον εμπλουτισμό της επαναστατικής πολιτικής.

Ισχυρά εφόδια του Κόμματός μας αποτελούν η επιστημονική τεκμηρίωση της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού και του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της επανάστασης, η (αντίστοιχη) πολιτική συμμαχιών ως μέσο συγκέντρωσης και προετοιμασίας εργατικών, λαϊκών δυνάμεων που υπηρετεί το στρατηγικό στόχο, ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην ανάπτυξη των εργατικών, λαϊκών αγώνων, οι μάχες που δίνουν οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες μέσα από το ΠΑΜΕ και τις άλλες αγωνιστικές συσπειρώσεις, η υπεράσπιση του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε, με κριτική αναζήτηση λαθών και παρεκκλίσεων που οδήγησαν στην αντεπανάσταση.

Η κατάσταση στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα δίνει σημαντικά διδάγματα. Διδάγματα που τονίζουν πως οι συνταγές που προτείνονται από το πολυπλόκαμο οπορτουνιστικό φάσμα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό έχουν στοιχίσει πολύ ακριβά στο κομμουνιστικό κίνημα, έχουν οδηγήσει Κομμουνιστικά Κόμματα σε σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη, σε υιοθέτηση αστικών θέσεων στην πολιτική συμμαχιών, συμμετοχή σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης, οι οποίες ήρθαν σε αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα και χρεοκόπησαν ή κινούνται στην τροχιά στήριξης αντιλαϊκών μέτρων με την καλλιέργεια ψεύτικων προσδοκιών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Γαλλικό ΚΚ, το οποίο μέσα από διαδοχικές υποχωρήσεις και καταπάτηση των Μαρξιστικών - Λενινιστικών αρχών οδηγήθηκε στην αποκήρυξη της σοσιαλιστικής επανάστασης, της κομμουνιστικής στρατηγικής μέχρι και του ιστορικού συμβόλου, του σφυροδρέπανου, αποθέωσε τη συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία, στήριξε αστικές κυβερνήσεις.

Είναι το ΚΚ Ισπανίας, τα κόμματα που προήλθαν από το Ιταλικό ΚΚ και συμμετείχαν σε κεντροαριστερές συμμαχίες ή κυβερνήσεις, το ΚΚ Αυστρίας και άλλα κόμματα που ακολουθούν την ίδια πορεία και συνυπάρχουν με άλλες διαχειριστικές δυνάμεις μέσα στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο υλοποιεί γραμμή στήριξης της στρατηγικής της ΕΕ, της στρατηγικής του κεφαλαίου.

Το πρόβλημα είναι γενικότερο.

Υπάρχουν ΚΚ, τα οποία ακόμα κι όταν μιλούν για το σοσιαλισμό, ακόμα και όταν τον υπερασπίζονται, τον αντιμετωπίζουν ως διακηρυκτικό στόχο, ενώ επί της ουσίας η στρατηγική τους κατεύθυνση, η τακτική στο εργατικό κίνημα και η πολιτική των συμμαχιών που ακολουθούν, αντικειμενικά οδηγούν σε άλλο δρόμο, οδηγούν στη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος, έχουν μοναδικό στόχο και κριτήριο τις βουλευτικές εκλογές, κάνουν συμβιβασμούς που ακυρώνουν στην πράξη την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Ακριβώς, αυτά τα προβλήματα αποτελούν τη βάση της ιδεολογικοπολιτικής και οργανωτικής κρίσης του κομμουνιστικού κινήματος που αναδεικνύει πώς Κομμουνιστικά Κόμματα, πριν και πολύ περισσότερο στις συνθήκες της αντεπανάστασης, αρνήθηκαν τη σοσιαλιστική επανάσταση και την εργατική εξουσία ή συντηρούν παρωχημένη στρατηγική που υποκαθιστά την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, με στάδιο διατήρησης της αστικής εξουσίας και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, ανεξάρτητα αν το ονομάζουν «δημοκρατικό» ή «αντιιμπεριαλιστικό» ή το συνδέουν με κάποια «αριστερή κυβέρνηση».

Οι κομμουνιστές έχουν υποχρέωση να μελετούν την πείρα, να αναζητούν το βασικό στοιχείο στη μια ή την άλλη εξέλιξη, να εξετάζουν προσεκτικά τις τάσεις που διαμορφώνονται. Από αυτήν τη σκοπιά, είναι χρήσιμη η πείρα της διακυβέρνησης του ΑΚΕΛ και των εξελίξεων στην Κύπρο. Οι θιασώτες του κοινοβουλευτικού δρόμου καλλιέργησαν συγχύσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό για τη διακυβέρνηση του ΑΚΕΛ. Εγκάλεσαν το ΚΚΕ, καλώντας το να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο.

Τώρα, που φαίνονται καθαρά τα αδιέξοδα της διαχείρισης και πλήττεται ο λαός με σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, τώρα που αποκαλύφθηκε ακόμα περισσότερο ο ρόλος της ΕΕ και αποδείχθηκαν στην πράξη οι μύθοι περί «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», σφυρίζουν αδιάφορα και αποκρύπτουν πως, ανεξάρτητα από προθέσεις, δεν μπορεί να συνυπάρξει πολιτική ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης που έχει κριτήριο το κέρδος του μεγάλου κεφαλαίου.

Αυτό που καθορίζει τις εξελίξεις είναι το κεντρικό ζήτημα: Ποια τάξη έχει την εξουσία και την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Οι αντιθέσεις του καπιταλισμού γεννιούνται, οξύνονται αντικειμενικά και οδηγούν στην εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, η οποία δεν τιθασεύεται από τη μια ή την άλλη διαχειριστική πολιτική. Η πορεία της αστικής διακυβέρνησης, ακόμα κι αν στο τιμόνι της είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα, άμεσα ή μέσω συμμαχικού σχήματος, έχει τους δικούς της αντικειμενικούς νόμους.

Στην προκειμένη περίπτωση, η εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και η εφαρμογή της αντιλαϊκής στρατηγικής της ΕΕ προκάλεσε όξυνση των λαϊκών προβλημάτων, η Κύπρος βρέθηκε στο κέντρο έντονων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, το κυπριακό πρόβλημα, παρά τις προσπάθειες της κυπριακής προεδρίας, παρέμεινε άλυτο και εγκυμονούνται μεγάλοι κίνδυνοι δρομολόγησης διχοτομικών λύσεων.

Η κατάσταση αυτή προκάλεσε απογοήτευση στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και οδήγησε στην προεδρική - κυβερνητική αλλαγή προς όφελος του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ), ενός συντηρητικού κόμματος με κραυγαλέα αντιλαϊκή πολιτική, υποστηριχτή της ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟικό «Συνεταιρισμό για την ειρήνη».

Θα παραθέσουμε ακόμα ένα παράδειγμα:

Στη Βραζιλία, το ένα από τα δύο Κομμουνιστικά Κόμματα, το ΚΚ της Βραζιλίας (το άλλο, το Βραζιλιάνικο ΚΚ αντιτίθεται σε αυτή τη θέση) στήριξε τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις του προέδρου Λούλα αρχικά, στηρίζει την κυβέρνηση της Ντίλμα Ρουσέφ, σήμερα. Κατά καιρούς συμμετέχει στην κυβέρνηση και σε κάθε περίπτωση είναι μέσα σε ένα συμμαχικό μπλοκ μαζί με το «αριστερό», όπως αποκαλείται, «Κόμμα Εργαζομένων».

Οι κυβερνήσεις αυτές έχουν την ευθύνη της χώρας από το 2002 και πολλές φορές η «αριστερή» αυτή διακυβέρνηση αντιμετωπίζεται ως μεταβατική μορφή προς το «σοσιαλισμό». Στην πράξη, όμως, αναπτύσσεται ο μονοπωλιακός καπιταλισμός. Στη Βραζιλία λαμβάνει χώρα μια ταχύτατη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου, εντείνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.

Το 2010, οι 100 μεγαλύτεροι οικονομικοί όμιλοι είχαν τζίρο περίπου στο 56% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ). Τα βραζιλιάνικα μονοπώλια κυριαρχούν σε όλους τους κλάδους της οικονομίας και έχουν απλώσει τα φτερά τους σε όλη την υδρόγειο. Τα κέρδη τους είναι τεράστια. Το πιο πλούσιο 10% του πληθυσμού αποκόμισε το 2009 το 42,5% του εθνικού εισοδήματος. Αυτά από τη μια πλευρά... Ενώ από την άλλη, από τα 145 εκατομμύρια πληθυσμό, τα 53 εκατομμύρια ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας. Παραμένουν περίπου 1,6 εκατομμύρια παραπήγματα, φαβέλες, στις οποίες ζούνε πάνω από 52 εκατομμύρια πάμφτωχοι Βραζιλιάνοι σε άθλιες συνθήκες.

Η πράξη, δηλαδή, αποδεικνύει πως η «αριστερή συμμαχική λύση» είναι λύση διαιώνισης του καπιταλισμού, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, μέσο χειραγώγησης της εργατικής τάξης που απομακρύνει την αναγκαία προετοιμασία για τη συγκέντρωση εργατικών, λαϊκών δυνάμεων, με στόχο τη σύγκρουση με τα μονοπώλια, για την ανατροπή της εξουσίας τους.

Υπάρχουν αρκετά τέτοια παραδείγματα στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, που απαντούν στους καλοθελητές, οι οποίοι κάθε φορά παραμονές συνεδρίων του ΚΚΕ επιχειρούν να πιέσουν το Κόμμα μας να αλλάξει στρατηγική, να την προσαρμόσει στις ανάγκες του κοινοβουλευτισμού.

Το ΚΚΕ έχει πείρα από τη διαπάλη με τον οπορτουνισμό και δε θα δείξει καμία ανοχή στα διαλυτικά του σχέδια. Το Κόμμα μας συνεχίζει το δρόμο του εξοπλισμένο με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο.

Εμπλουτίζει τη στρατηγική του στη βάση των οικονομικοκοινωνικών αλλαγών που τονίζουν, ακόμα περισσότεροι από πριν, πως ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός, έχει εξαντλήσει τα ιστορικά του όρια και έχει διαμορφώσει τις υλικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της νέας, της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Αξιοποιεί τις επεξεργασίες του για τους κανόνες που διέπουν τη σοσιαλιστική οικονομία και την εργατική εξουσία.

Εμπλουτίζει τις θέσεις του για την κομματική οικοδόμηση, την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και τη λαϊκή συμμαχία, ρίχνοντας βάρος στα κοινωνικά της χαρακτηριστικά, στη συμμαχία της εργατικής τάξης, των μισοπρολετάριων, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου. Γιατί αυτή είναι η λαϊκή δύναμη που μπορεί να αναπτύξει αποφασιστικά την πάλη κατά των μονοπωλίων, κατά του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, να μετατραπεί σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης σε ένα ισχυρό εργατικό, λαϊκό, επαναστατικό Μέτωπο για την εργατική εξουσία.

902