Ορισμένες σκέψεις σχετικά με την ένταση της καταστολής της συνδικαλιστικής δράσης

Έχει ήδη παρατηρηθεί από αρκετούς συντρόφους ότι κανένας πολιτικός χώρος πέρα του ΚΚΕ δεν έχει ασχοληθεί πραγματικά και σοβαρά με τις δικαστικές διώξεις και καταδίκες μαχόμενων συνδικαλιστών ύστερα από καταγγελίες και μηνύσεις της εργοδοσίας. Τα λόγια περισσεύουν προκειμένου να χαρακτηρίσουμε αυτήν την στάση, η οποία μας θέτει προ σχεδόν πρωτόγνωρων ιστορικά δεδομένων ως προς την απαξίωση της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης εκ μέρους των οπορτουνιστικών δυνάμεων. Τους ευχόμαστε απλά να μην το μετανιώσουν, όταν θα είναι πια αργά...

Εμείς πιστεύουμε ότι η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Επίσης θεωρούμε όμως επίσης ότι το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα διαθέτει την εμπειρία να κατανοήσει και να αντιμετωπίσει την επίθεση που δέχεται. Γιατί αυτή η επίθεση δεν είναι διόλου τυχαία και καθόλου "αντιδημοκρατική", γιατί είναι η αστική δημοκρατία που αφήνοντας κατά μέρος κάποιες αυταπάτες του παρελθόντος (που συνειδητά καλλιεργήθηκαν στην κοινωνία, αλλά και στο κίνημα) έπιασε δουλειά για να αποδείξει ότι επιτελεί τον ρόλο που της έχει ανατεθεί: την νομιμοποίηση και στήριξη της κυριαρχίας των μονοπωλίων.

Δικαστική εξουσία: Επιτελώντας τον ταξικό της ρόλο

Όπως δείχνουν κάποια δημοσιεύματα του αστικού τύπου, τα οποία παρατίθενται στο Lenin Reloaded, είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ενδοαστικό παζάρεμα του οποίου το αποτέλεσμα και οι καρποί αντανακλώνται στην ραγδαία αύξηση των περιπτώσεων δικαστικής δίωξης και καταδίκης συνδικαλιστών τον τελευταίο καιρό (Κάτω τα χέρια από τη συνδικαλιστική δράση).

Αυτή η εξέλιξη δεν θα έπρεπε φυσικά να μας εκπλήσσει. Όχι μόνο γιατί η ιστορική εμπειρία έχει να μας επιδείξει άπειρα τέτοια παραδείγματα, αλλά επειδή σε αυτήν την εξέλιξη δεν αντανακλάται τίποτα άλλο από τον χαρακτήρα του αστικού κράτους ως βραχίωνας του κεφαλαίου και των μονοπωλίων. Μάλιστα ο δικαστικός βραχίωνας αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ως ένας από τους πιο δραστικούς και δομικούς για την κυριαρχία του κεφαλαίου. 

Οι κομμουνιστές και η μαχόμενη εργατική τάξη ποτέ δεν είχε (ή δεν θα έπρεπε να έχει) αυταπάτες σχετικά με αυτά τα δεδομένα. Ο νόμος και η δικαιοσύνη είναι αστικός νόμος και αστική δικαιοσύνη. Η δημοκρατία είναι αστική δημοκρατία. Τα δικαστήρια είναι αστικά δικαστήρια και οι δικαστές και εισαγγελείς υπάλληλοι του κεφαλαίου (όσο και να κραυγάζουν κατά της «υπαλληλοποίησής» τους). 

Κάποια από τα αναφερθέντα άρθρα δείχνουν ότι την περίοδο κατά την οποία φαινόταν ότι ο δικαστικός κλάδος επρόκειτο να υποστεί τα μέτρα λιτότητας, υπήρξε κάποια διαμαρτυρία εκ μέρους των εκπροσώπων του. Υπήρξε μάλιστα και κάποιου είδους ελπίδα ότι οι δικαστές και εισαγγελείς θα αντιδρούσαν σαν κοινοί εργαζόμενοι, αποτελώντας πιθανόν έναν εν δυνάμει σύμμαχο. Όμως στην πραγματικότητα ήταν από την αρχή φανερό ότι δεν είχαμε να κάνουμε πραγματικά με μια αντίδραση εργαζομένων, αλλά με μια αντίδραση μιας θιγόμενης από την πολιτική των μονοπωλίων (την δεδομένη στιγμή) μερίδας του αστικού υπαλληλικού μηχανισμού. Είχαν φυσικά κάθε λόγο να αισθάνονται ριγμένοι, καθώς για μια στιγμή φάνηκε σαν να ξεχάστηκε η χρησιμότητα και ο ουσιαστικός ρόλος της δικαστικής εξουσίας για την πραγματοποίηση της ίδιας αυτής πολιτικής. Στην πραγματικότητα βέβαια μάλλον ήταν μια προειδοποίηση, μια υπενθύμιση στο δικαστικό σύστημα σχετικά με τον πραγματικό του ρόλου: δικαστικός βραχίωνας της ταξικής κυριαρχίας των μονοπωλίων. Και ο «εκφοβισμός» (αν μπορεί πραγματικά να εκληφθεί ως τέτοιος) φαίνεται να απέδωσε τους αναμενόμενους καρπούς. Η δικαστική εξουσία εντατικοποίησε την εργασία, η οποία της έχει ανατεθεί από το κεφάλαιο: την προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. Με αυτόν τον τρόπο τα μονοπώλια (μέσω της εκτελεστικής εξουσίας) κατάφερε να αποτρέψει και το οποιοδήποτε ενδεχόμενο οι υπάλληλοί του να λακίσουν, να λαϊκίσουν λιγάκι για να κρατήσουν έστω κάποια προσχήματα απέναντι στην κοινωνία. 

Ένα πρώτο αυθόρμητο συμπέρασμα από όλο αυτό είναι ότι μια συμμαχία που δεν είναι ταξική, με την έννοια της ταξικής σύγκρουσής, δεν μπορεί να υπάρξει, και ειδικά στα πλαίσια κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας και έντασης της εκ των άνω ταξικής επίθεσης. Μια συμμαχία με την δικαστική εξουσία δεν είναι δυνατή, ή μάλλον δεν είναι καθόλου συμφέρουσα για την εργατική τάξη και τους φυσικούς συμμάχους της. Γιατί; Γιατί η δικαστική εξουσία δεν έχει καμία σχέση με του υπάλληλους του δημοσίου, δεν έχει καμία σχέση με τους άνεργους ή κακοπληρωμένους δικηγόρους, δεν έχει καμία σχέση με τους δεινοπαθούντες αυτοαπασχολούμενους. Γιατί η δικαστική εξουσία είναι ΕΞΟΥΣΙΑ και η εξουσία (ως εποικοδόμημα) αντανακλά την ταξική κυριαρχία στην οικονομική βάση της κοινωνίας, στον τρόπο παραγωγής. Η εξουσία της φυσικά δεν είναι αυτοτελής, αλλά εδράζεται στην κυριαρχία της αστικής τάξης. Η εξουσία της της έχει παραχωρηθεί από το κεφάλαιο υπό την προϋπόθεση ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντά του. Η δικαιοσύνη είναι «τυφλή»; Το σκυλί που την καθοδηγεί όμως σίγουρα δεν είναι. Και μάλιστα ξέρει ότι χωρίς αυτό η «τυφλή» δικαιοσύνη είναι χαμένη...

Επίθεση στους συνδικαλιστές και τους κομμουνιστές σημαίνει επίθεση στο σύνολο των εργαζομένων

Οι συνδικαλιστές που βιώνουν αυτή την καταστολή είναι συνειδητοί εργαζόμενοι που ξέρουν γιατί και πως να παλεύουν για την υπόθεσή τους και για τα συμφέροντα της τάξης τους. Τέτοιοι άνθρωποι δεν κάμπτονται παρά μόνο δυναμώνουν από την ταξική επίθεση που δέχονται. Είναι πρωτοπόροι και ήρωες που δίνουν το παράδειγμα σε όλους εμάς τους υπόλοιπους. 

Γι΄αυτόν όμως ακριβώς τον λόγο η καταστολή δεν έχει πρώτιστο στόχο τους ίδιους αυτούς τους ανθρώπους ως άτομα. Είναι οι ιδέες που εκπροσωπούν οι οποίες στοχοποιούνται. Ποιες είναι οι ιδέες του; Είναι ότι ένα οργανωμένο ενωμένο εργατικό κίνημα σε συμμαχία με τον δοκιμαζόμενο από την κρίση λαό μπορεί να αντισταθεί, να ανατρέψει την βάρβαρη πολιτική του κεφαλαίου, αλλά και την ρίζα της, το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Είναι ακόμα και η απλή συνειδητοποίηση ότι νίκες είναι δυνατές αν υπάρξει μια ενωτική, ταξική και οργανωμένη δράση των εργαζόμενων. 

Όταν λοιπόν αυτές οι ιδέες τους στιγματίζονται με δικαστικές διώξεις, κλείνονται πίσω από σίδερα φυλακής ή και πνίγονται στο αίμα, στόχος είναι η αποδυνάμωση της συνείδησης και θέλησης της μη οργανωμένης ή μη ταξικά συνειδητοποιημένης εργατικής τάξης. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν χτυπιούνται οι κομμουνιστές και οι πρωτοπόροι εργάτες το μήνυμα απευθύνεται σε εμάς τους υπόλοιπους. Η επίθεση ενάντια στους συνδικαλιστές είναι επίθεση ενάντια σε κάθε εργαζόμενο.