Σήμερα η Περιφερειακή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στην έδρα του ΚΚΕ

Η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα στην Περιφερειακή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων

Περιφερειακή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ σήμερα Πέμπτη στην έδρα της στον Περισσό με θέμα: «Για το δικαίωμα των λαών να επιλέγουν το δρόμο ανάπτυξης της χώρας τους, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την καπιταλιστική εκμετάλλευση».

Τις εργασίες άνοιξε το πρωί με εισηγητική ομιλία ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.

Το ΚΚΕ οργανώνει τη συνάντηση παίρνοντας υπόψιν τις σοβαρές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας κατά της Συρίας και του Ιράν και τον κίνδυνο νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Στη συνάντηση έχουν δηλώσει συμμετοχή Κομμουνιστικά και Εργατικά κόμματα από ΑΛΓΕΡΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ, ΙΟΡΔΑΝΙΑ, ΙΡΑΝ, ΙΣΡΑΗΛ, ΚΥΠΡΟ, ΛΙΒΑΝΟ, ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΣΥΡΙΑ, ΤΟΥΡΚΙΑ.

902

Ολόκληρη η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Αγαπητοί σύντροφοι,

Το ΚΚΕ σας καλωσορίζει στην Αθήνα στις εργασίες της συνάντησης των κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων της περιοχής. Νοιώθουμε ιδιαίτερη χαρά και τιμή να σας υποδεχόμαστε για μια ακόμα φορά, εδώ στην Αθήνα, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες για το λαό της Ελλάδας, βαθιάς μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης, μέσα σε δύσκολες συνθήκες επίσης για όλους τους λαούς της περιοχής.

Η Ελλάδα, που βιώνει για 5η συνεχή χρονιά την καπιταλιστική κρίση, η ευρύτερη περιοχή μας, στην οποία οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι επεμβάσεις και ο κίνδυνος γενικευμένου πολέμου, μαρτυρούν στους λαούς όλου του κόσμου μια μεγάλη αλήθεια: καπιταλιστική κρίση και ιμπεριαλιστικός πόλεμος πάνε μαζί.

Οι αντιθέσεις στην περιοχή αυξάνουν τους κινδύνους τοπικών πολεμικών συγκρούσεων που θα πάρουν γενικότερο χαρακτήρα, αφού στην ευρύτερη περιοχή μας συγκρούονται ιμπεριαλιστικά κέντρα και μπλοκ δυνάμεων, μέσα μάλιστα σε συνθήκες συνεχιζόμενων αλλεπάλληλων κρίσεων, εμβάθυνσης της κρίσης στον πυρήνα αυτών των κέντρων, όπως στην ευρωζώνη, και αλλού.

Το καπιταλιστικό σύστημα, ιδιαίτερα σήμερα που βρίσκεται στο ανώτερο και τελευταίο στάδιό του, στον ιμπεριαλισμό, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα το θετικό για τους εργαζόμενους, για τους λαούς, παρά μονάχα ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, ωμή βαρβαρότητα, οικονομικές κρίσεις και πολέμους.

Την ίδια ώρα στην περιοχή μας, εξελίσσονται μεγάλοι αγώνες των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, όλα τα τελευταία χρόνια. Στο στόχαστρό τους βρίσκονται η υπεράσπιση βασικών δικαιωμάτων που παίρνονται βάναυσα πίσω, με σκληρή πάλη, ενάντια στις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, στις προσπάθειες του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ, των αστικών κυβερνήσεων, να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης για να σώσουν την κερδοφορία των μονοπωλίων, όπως στην Ελλάδα και άλλες χώρες.

Στο στόχαστρο των λαϊκών κινημάτων της περιοχής επίσης βρίσκονται αντιλαϊκά καθεστώτα, όπως αυτά στην Αίγυπτο και στην Τυνησία, που είχαν για πολλά χρόνια τη στήριξη της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών, διάφορων μηχανισμών του κεφαλαίου, όπως της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς». Ή στην Τουρκία ενάντια στη βία και την κρατική καταστολή της κυβέρνησης Ερντογάν, στην πολιτική του νεοοθωμανισμού, που πρόσφατα κατέβασε στους δρόμους πολλών μεγάλων πόλεων της γειτονικής μας χώρας, εκατομμύρια απλών ανθρώπων για τους οποίους εκφράζουμε και σήμερα από την Αθήνα την αλληλεγγύη μας, την αλληλεγγύη μας στο Κ.Κ Τουρκίας.

Σε άλλες χώρες πάλι οι λαοί με το όπλο στο χέρι, όπως στη Συρία και στο Λίβανο, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις ωμές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τα σχέδια των ΗΠΑ, του Ισραήλ κι άλλων δυνάμεων.

Όλα αυτά δείχνουν πως οι λαοί δεν το βάζουν κάτω, παλεύουν, συγκρούονται. Δυστυχώς όμως, όχι πάντα με την αποφασιστικότητα και τον προσανατολισμό που απαιτούν οι εξελίξεις και η ίδια η εποχή μας.

Σ’ αυτές τις σύνθετες συνθήκες, τα συνθήματα «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», και «νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη», που τα τελευταία χρόνια δονούν τις απεργιακές διαδηλώσεις στην Ελλάδα, δένει όλο και περισσότερο με το σύνθημα «ούτε γη, ούτε νερό στους φονιάδες των λαών», που φωνάζουν οι διαδηλωτές έξω από την αμερικανό-νατοϊκή βάση της Σούδας, απαιτώντας τον απεγκλωβισμό της χώρας μας από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, για να μην χρησιμοποιηθεί ο εναέριος χώρος, τα εδάφη και οι θάλασσες της χώρας μας για τον πόλεμο κατά της Συρίας, κατά του Ιράν, κατά άλλων λαών της περιοχής.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Ο στόχος της σημερινής μας συνάντησης είναι να εξετάσουμε από κοινού τις εξελίξεις, να συμφωνήσουμε σε θέσεις που θα συμβάλλουν στη μαζική καταδίκη της επίθεσης κατά των λαών και στην ανάπτυξη της λαϊκής πάλης.

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα Κομμουνιστικά κι Εργατικά κόμματα καλούνται να βρεθούν στο ύψος των περιστάσεων και να σηκώσουν το ανάστημά τους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, είτε αυτός γίνεται στο Αφγανιστάν, είτε στο Ιράκ, είτε στη Λιβύη και στο Μάλι.

Σήμερα, όμως, είναι ανάγκη να κάνουμε βήματα στην ενημέρωση και διαφώτιση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, τόσο στην περιοχή μας, όσο και ευρύτερα.

Κι αυτό γιατί οι ιμπεριαλιστές κρύβουν τις επιδιώξεις τους πίσω από διάφορα προσχήματα, ανακαλύπτοντας συνεχώς όλο και νέα ή αξιοποιώντας παλιά προπαγανδιστικά τερτίπια, που θυμίζουν αρκετά αυτά του Γκαίμπελς. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν η δήθεν «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», η δήθεν «χρήση όπλων μαζικής καταστροφής», ο πόνος τους δήθεν για «προστασία μειονοτήτων», το ενδιαφέρον τους δήθεν για «αποκατάσταση της δημοκρατίας», κ.ά.

Σ’ αυτήν τους την προσπάθεια να πείσουν τις εργατικές – λαϊκές μάζες για την αναγκαιότητα των επεμβάσεων, του ιμπεριαλιστικού πολέμου έχουν ως άλλοθι, ως «αριστερό ψάλτη» τις δυνάμεις του οπορτουνισμού μέσα στα κινήματα.

Οι συγκεκριμένοι, απροκάλυπτα επαναλαμβάνουν τα επιχειρήματα των ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως έκαναν οι δυνάμεις του Κόμματος Ευρωπαικής Αριστεράς (ΚΕΑ) στην περίπτωση π.χ. της Λιβύης, στηρίζοντας την επιδρομή του ΝΑΤΟ. Είτε «νίπτουν τας χείρας των», όπως κάνουν στην περίπτωση της Συρίας, «αναμασώντας», ωστόσο, τα επιχειρήματα των αστικών πολιτικών δυνάμεων, διευκολύνοντας έτσι την ιμπεριαλιστική επίθεση, όπως για παράδειγμα, κάνει στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ωστόσο, η ιμπεριαλιστική επέμβαση κι ο πόλεμος δεν διεξάγεται για αυτά τα προσχήματα, ούτε ο ιμπεριαλισμός κόπτεται για την «δημοκρατία» στην Συρία. Ο πόλεμος διεξάγεται εξαιτίας των αντιθέσεων, των ανταγωνισμών που δημιουργούνται πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού και διαπερνούν σήμερα όλη του τη φύση. Γίνεται εξαιτίας των σφοδρών αντιθέσεων που εμφανίζονται μεταξύ μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, αστικών τάξεων και –περισσότερο ή λιγότερο – ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, για τον έλεγχο του φυσικού πλούτου (ενεργειακού, ορυκτού, υδάτινου κ.ά), τους δρόμους μεταφοράς του πλούτου αυτού (αγωγοί πετρελαίου, φυσικού αερίου, αλλά και ναυτιλιακών αρτηριών, λιμανιών, αεροδρομίων, δρόμων), το μοίρασμα των μεριδίων των αγορών.

Αυτή είναι και τώρα η ουσία των εξελίξεων, που διαδραματίζονται σε μια μεγάλη περιοχή, ένα «τόξο», που ξεκινάει από τη Βόρεια Αφρική, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, τον Περσικό Κόλπο, την Κασπία, τον Καύκασο και τα Βαλκάνια.

Σ’ όλη αυτή την περιοχή, αναπτύσσονται σφοδροί ανταγωνισμοί, μιας και τώρα μοιράζονται νέοι ενεργειακοί πόροι, αλλά κι επιδιώκεται το βίαιο ξαναμοίρασμα όσων στο παρελθόν είχαν μοιραστεί αλλιώς.

Στη σύγκρουση αυτή αναμετριούνται πολύ ισχυρές δυνάμεις, που ασκούν επιρροή στις εξελίξεις, μέσω «περιφερειακών παικτών», που, ωστόσο, ο καθένας απ’ αυτούς έχει και τους επιμέρους του στόχους.

Έτσι βλέπουμε, ότι πλέον, εκτός του Ισραήλ, ενεργό ρόλο στην επέμβαση για την ανατροπή του συριακού καθεστώτος παίζουν ακόμη η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Αραβικά Εμιράτα.

Η αναμέτρηση αυτή, διεξάγεται με όλα τα μέσα, με κάθε μέσο. Στην περιοχή συσσωρεύονται πολεμικοί στόλοι, οπλικά συστήματα και πυρομαχικά, είναι ήδη γνωστό πως το Ισραήλ διαθέτει και πυρηνικά όπλα.

Εμείς οι κομμουνιστές δεν ξεχνούμε πως «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα, και συγκεκριμένα με βίαια, μέσα». Αυτό το βλέπουμε να εξελίσσεται σήμερα στη Συρία, όπου η σύγκρουση είναι σφοδρή και απειλεί με γενικότερες εξελίξεις «ντόμινο» μια πολύ ευρύτερη περιοχή.

Ας μην μας διαφεύγει ότι μια ιμπεριαλιστική δύναμη μπορεί να μη διστάσει να προκαλέσει ανάφλεξη σε μια περιοχή ακόμα κι αν δεν έχει τις δυνατότητες και τα μέσα να την εντάξει στην πολιτικο -οικονομική επιρροή της. Αλλά μπορεί να επιλέξει να μετατρέψει μια περιοχή, για όσο διάστημα της χρειαστεί, σε μια απέραντη «κρεατομηχανή» για να εμποδίσει τη διείσδυση ανταγωνιστικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, για να εμποδίσει την οικονομική και πολιτικό-στρατιωτική επιρροή μιας αντίπαλης δύναμης.

Οι εξελίξεις, που διεξάγονται στην περιοχή μας, δεν μπορούν πλήρως να κατανοηθούν αν δεν τις εξετάσουμε υπό το πρίσμα δύο πολύ σημαντικών παγκόσμιων παραγόντων.

Ο πρώτος παράγοντας είναι η καπιταλιστική κρίση, που εδώ και 6-7 χρόνια έχει χτυπήσει συγχρονισμένα, ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Μια κρίση, που οφείλεται στην ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος και δείχνει τα όρια του συστήματος και τη δυσκολία αναπαραγωγής του κεφαλαίου, εξαιτίας της τάσης πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους.

Κανένα «μείγμα» πολιτικής δεν μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού. Ακόμη και σε εκείνες τις χώρες που βγήκαν από την ύφεση, βρέθηκαν σε μια σταθεροποίηση, διατήρησαν μια αναιμική «ανάπτυξη», που στηρίχτηκε πάνω στα ερείπια των κοινωνικών εργατικών δικαιωμάτων, καταβαράρθρωσης μισθών και συντάξεων, εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων, εμπορευματοποίησης της Υγείας, της Παιδείας κλπ. Ενώ την ίδια στιγμή είναι σίγουρο το ενδεχόμενο να ξανακυλίσουν σε μια πιο βαθιά οικονομική κρίση.

Ο δεύτερος παράγοντας, είναι πως σ’ αυτές τις συνθήκες κι εξαιτίας της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, σε παγκόσμιο επίπεδο αναπτύσσονται νέες καπιταλιστικές δυνάμεις, που επιδιώκουν το συντονισμό τους, για την ενίσχυση της θέσης τους στα «κέντρα λήψης αποφάσεων», όπως είναι οι διεθνείς οργανισμοί, ο ΟΗΕ, το ΔΝΤ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα κ.ά.

Δημιουργούνται, για το λόγο αυτό, νέες περιφερειακές και παγκόσμιες ενώσεις, που βέβαια δεν συναντούν θετικές αντιδράσεις από τις ήδη ισχυρές δυνάμεις, που βλέπουν να χάνουν θέσεις στο παγκόσμιο ΑΕΠ, στο μοίρασμα των αγορών και των πρώτων υλών. Αναπτύσσονται, λοιπόν, συγκρούσεις κι αντιπαραθέσεις και σε άλλες περιοχές του πλανήτη μας.

Ωστόσο, στη δική μας περιοχή τα ζητήματα παραμένουν ιδιαίτερα πολύπλοκα, εξαιτίας και του «μωσαϊκού» των εθνοτήτων και θρησκειών, των άλυτων διεθνών προβλημάτων, όπως είναι το Παλαιστινιακό ζήτημα, ή το ζήτημα της κατοχής από το Ισραήλ εδαφών της Συρίας και του Λιβάνου, αλλά και της κατοχής από την Τουρκία εδαφών της Κύπρου.

Επιπλέον, υπάρχει το ζήτημα των διμερών προβλημάτων, όπως είναι ο καθορισμός της ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και το καθεστώς της Κασπίας. Σε αυτά τα ζητήματα υπάρχουν διαρκώς νέες εξελίξεις, όπως είναι:

- Η συνεχιζόμενη επιθετικότητα του Ισραήλ σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού, με την πολιτική των εποικισμών και των συνεχών προκλήσεων και επιθέσεων.

- Η προετοιμασία του εδάφους για ένα νέο σχέδιο τύπου «Ανάν» στην Κύπρο, που δεν θα διασφαλίζει ούτε τη δίκαιη, ούτε τη βιώσιμη λύση.

- Το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου από την τουρκική αστική τάξη, που δεν αναγνωρίζει το Δίκαιο της Θάλασσας για τον καθορισμό των ελληνοτουρκικών συνόρων στο Αιγαίο.

Βεβαίως, στη φάση που είμαστε, πρώτα απ’ όλα, μας ανησυχεί η κατάσταση στη Συρία, με την εγκατάσταση των νατοϊκών συστημάτων «Πάτριοτ» στην Τουρκία, το ρόλο της βάσης της Σούδας, (στην οποία συνεχώς ανεφοδιάζονται πολεμικά αεροπλάνα και πλοία των ΗΠΑ), την απόφαση των υπουργών εξωτερικών της ΕΕ να άρουν το εμπάργκο όπλων, προχωρώντας στον απροκάλυπτο εξοπλισμό των ενόπλων που πολεμούν στη Συρία, όπως και οι αποφάσεις των ΗΠΑ, που επίσης σηματοδοτούν την απροκάλυπτη στήριξη των ενόπλων που μάχονται το καθεστώς Ασαντ.

Σ’ αυτές τις συνθήκες γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρος ο επιθετικός ρόλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Είναι έκθετες εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που υπόσχονταν «ασφάλεια» και «ειρήνη», μέσα από τη συμμετοχή της χώρας μας σ’ αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Αυτές οι ενώσεις αποτελούν ιμπεριαλιστικές «λυκοσυμμαχίες» και δεν μπορούν να «εκδημοκρατιστούν» ή να «εξανθρωπιστούν», όπως υποστηρίζουν οι σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις. Είναι συμμαχίες εχθρικές, ως προς τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα και πρέπει να βρίσκονται στο στόχαστρο του λαϊκού κινήματος, που θα πρέπει να παλεύει ενάντια στα σχέδιά τους, μέχρι και τον οριστικό απεγκλωβισμό, την αποδέσμευση από αυτές. Κάτι που μπορεί να εγγυηθεί μονάχα μια άλλη εξουσία, η εργατική – λαϊκή εξουσία.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Η περίοδος που πέρασε από τις εξελίξεις στην Αίγυπτο, την Τυνησία και σε άλλες χώρες έχει δώσει περισσότερα στοιχεία για να εξετάσουμε καλύτερα την κατάσταση σχετικά με τη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη».

Τώρα μπορούμε να διακρίνουμε καλύτερα από τη μια τη λαϊκή αντίδραση, τη λαϊκή πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική των καθεστώτων Μουμπάρακ και Μπεν Αλι, με δίκαια αιτήματα. Κι από την άλλη το σχέδιο που εξυφάνθηκε από τα επιτελεία ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τη «Νέα Μέση Ανατολή», για να ελέγξουν καλύτερα τις εξελίξεις σε συνδυασμό με τους στόχους των αστικών τάξεων για την παραπέρα ανάπτυξη του καπιταλισμού, την προσαρμογή του πολιτικού εποικοδομήματος στην οικονομική βάση αυτών των χωρών.

Μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για τις μεθόδους λαϊκής χειραγώγησης, για την αναγκαιότητα γραμμής πάλης που θα συσπειρώνει λαϊκές δυνάμεις και θα κινητοποιεί, βεβαίως με αιχμή σημαντικά λαϊκά προβλήματα, ενάντια στην καρδιά των καπιταλιστικών καθεστώτων, για ριζικές αλλαγές για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, για τη σοσιαλιστική αλλαγή.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή κατήγγειλε την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία. Εξέφρασε την αλληλεγγύη του στο Συριακό λαό και υποστήριξε πως μόνον ο ίδιος ο λαός της Συρίας, χωρίς ξένες επεμβάσεις και εκβιασμούς, έχει το δικαίωμα να καθορίσει το μέλλον του τόπου του.

Ταυτόχρονα, συνεχίζουμε να διατυπώνουμε με κάθε ευκαιρία την αλληλεγγύη μας με τον αγωνιζόμενο Παλαιστινιακό λαό, καταγγέλλοντας την ισραηλινή βαρβαρότητα. Το ΚΚΕ τάχθηκε, με διάφορους τρόπους, ενάντια στη στρατιωτική συνεργασία της χώρας μας με το Ισραήλ και ανέλαβε διεθνή πρωτοβουλία για την αναγνώριση κυρίαρχου κι ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Το κόμμα μας, στήριξε και στηρίζει τον αγώνα του κυπριακού λαού για Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, σε μια ομοσπονδιακή, διζωνική, δικοινοτική λύση, με μία και μόνη κυριαρχία και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, κοινή πατρίδα των Τουρκοκύπριων και Ελληνοκύπριων, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.

Το πρόσφατο 19ο συνέδριο του Κόμματός, που πραγματοποιήθηκε με επιτυχία, αξιολόγησε θετικά αυτή τη δράση και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το ζήτημα της στάσης των κομμουνιστών απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Κι αυτό γιατί στο προσκήνιο έρχεται όλο και πιο καθαρά ο λυσσαλέος πόλεμος ανάμεσα σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και μονοπώλια.

Υπάρχουν υπαρκτά ανοιχτά ζητήματα αντιθέσεων, στο πλαίσιο των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ιδιαίτερα στην περιοχή μας, για την ΑΟΖ και την Ενέργεια. Τα παραπάνω εγκυμονούν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο εμπλοκής της Ελλάδας, αλλά και άλλων χωρών σε πόλεμο, σε επεμβάσεις, στο πλευρό της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί, συμπεριλαμβανομένου και ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Ας μην ξεχνάμε πως πριν τους 2 προηγούμενους Παγκόσμιους Πολέμους εκδηλώθηκαν μεγάλες, παγκοσμίου χαρακτήρα καπιταλιστικές κρίσεις.

Και σήμερα ο καπιταλισμός επίσης περνά μια σημαντική κρίση, που έχει αγκαλιάσει, στον ένα ή άλλο βαθμό, πολλές χώρες στην Ευρώπη, αλλά και την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ. Κρίση, που συνδυάζεται με την ενίσχυση ανερχόμενων καπιταλιστικών δυνάμεων, που επιδιώκουν έναν ισχυρότερο ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις.

Αυτός ο νέος "πολυ-πολικός" κόσμος δεν είναι και τόσο "νέος". Απλώς όταν υπήρχε η ΕΣΣΔ, οι κυβερνήσεις των διάφορων καπιταλιστικών χωρών έκαναν προσπάθειες να αμβλύνουν τις διαφορές τους και να έχουν ενιαίο "μέτωπο" ενάντια στις δυνάμεις του σοσιαλισμού.

Η ΕΣΣΔ ήταν στήριγμα για τους λαούς, για την πάλη τους και, βέβαια, ως ένα βαθμό μπορούσε να αποτρέψει και ορισμένα από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Τώρα, που δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ και οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, οι αντιθέσεις ανάμεσα στις χώρες με το ίδιο καπιταλιστικό κοινωνικο-πολιτικό σύστημα εκδηλώνονται πιο έντονα από πριν, κάνοντας ορισμένους να μιλούν για τη "νέα αρχιτεκτονική" των διεθνών σχέσεων.

Ωστόσο, αυτοί που μιλάνε για "νέα αρχιτεκτονική" στις διεθνείς σχέσεις και για "πολυ-πολικό κόσμο", υποσχόμενοι πως οι διαφορές στο εξής θα λύνονται στα "στρογγυλά τραπέζια", σπέρνουν αυταπάτες στους εργαζόμενους, παραγνωρίζουν τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται και το γεγονός πως ο καπιταλισμός ο ίδιος γεννά κρίσεις και πολέμους.

Το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ σημείωσε την ανάγκη οι εργαζόμενοι και πρώτα απ’ όλα οι κομμουνιστές να είναι γνώστες των κινδύνων που δημιουργούνται, τονίζοντας πως: «σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρει η συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το ΚΚΕ πρέπει να είναι έτοιμο να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντίστασης, ώστε αυτή να συνδεθεί με την πάλη για την ήττα της αστικής τάξης, τόσο της εγχώριας όσο και της ξένης ως εισβολέα».

Με βάση τα παραπάνω, ο στόχος της διεκδίκησης της εργατικής λαϊκής εξουσίας είναι το ζήτημα που συμβάλλει στην αποφυγή στοίχισης με την αστική τάξη, ή με τμήματά της, την αποφυγή στοίχισης- ενσωμάτωσης των λαϊκών κινημάτων στις στοχεύσεις και επιδιώξεις ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Το ΚΚΕ με συνέπεια έχει τοποθετηθεί σε όλα τα ζητήματα ιμπεριαλιστικών απειλών, επεμβάσεων, πολέμων και ρίχνει βάρος στη δράση, στη λαϊκή κινητοποίηση.

Επιδιώκει να γίνονται στόχοι πάλης και κτήμα των εργατικών συνδικάτων, των μαζικών οργανώσεων και συσπειρώσεων που στηρίζει, - όπως είναι το ΠΑΜΕ, στο εργατικό κίνημα η ΠΑΣΥ, στο αγροτικό κίνημα, η ΠΑΣΕΒΕ στο κίνημα των αυτοαπασχολούμενων μικροαστικών στρωμάτων της πόλης, του ΜΑΣ, στο κίνημα των φοιτητών, της ΟΓΕ, στο γυναικείο κίνημα, αλλά και άλλες κινήσεις και μαζικές οργανώσεις στο χώρο της αντιιμπεριαλιστικής- αντιπολεμικής δράσης, όπως η ΕΕΔΥΕ- οι στόχοι της απεμπλοκής της χώρας μας από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τις κάθε είδους επεμβάσεις, για την απομάκρυνση των ξένων βάσεων και πυρηνικών.

Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της περιοχής μας, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, πρέπει να σηκώσουν το βάρος της πάλης ενάντια στις αιματοχυσίες, που προωθούν οι ιμπεριαλιστές στην περιοχή, για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.

Εδώ αναντικατάστατος γίνεται ο συντονισμός της δράσης των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων, που πρέπει, κατά τη γνώμη μας, να συνδυαστεί παντού με την αποκάλυψη πως η λύση της πραγματικής ασφάλειας και ευημερίας για τους λαούς της περιοχής δεν μπορεί να δοθεί, να εξασφαλιστεί από εκείνους που βασικό μέλημά τους έχουν την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, την επιδίωξη εξυπηρέτησης μονοπωλιακών συμφερόντων στην περιοχή.

Η λύση βρίσκεται μόνο στην πάλη για ανατροπή της αιτίας που γεννά αντιθέσεις, συγκρούσεις, πολεμικές συρράξεις. Στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας, απαλλαγμένης από στρεβλώσεις και λάθη του παρελθόντος, με βάση την συσσωρευμένη πλέον πείρα και τα διδάγματα- συμπεράσματα που έχουμε βγάλει. Γιατί αυτή η κοινωνία είναι στην ουσία, όπως λέει και ο ποιητής, το πραγματικό «βασίλειο» της πανανθρώπινης φιλίας, της ειρήνης, της λαϊκής ευημερίας».

902