Ναι τώρα! Πρέπει να θέσουμε το εξής ερώτημα: Ποια είναι αυτήν την στιγμή η κατάσταση όσον αφορά την ΕΡΤ; Ο οργανισμός φαίνεται να βρίσκεται στον «αέρα»: επισήμως δεν υπάρχει, το σήμα έχει πέσει, αλλά μπορεί και εκπέμπει από συχνότητες όπως αυτή του 902. Έχουμε δηλαδή μια έκτακτη περίσταση, στην οποία πολλά πράγματα είναι αρκετά ρευστά, με αποτέλεσμα να προκύπτουν πολλές δυνατότητες, οι οποίες στο νόμιμο αστικό πλαίσιο δεν υπήρχαν. Η κρατική τηλεόραση και ραδιοφωνία – γιατί κρατική και όχι δημόσια είναι – παύει να είναι προς στιγμήν κατ' ανάγκην κρατική. Φυσικά μιλάμε μόνο για ένα ενδεχόμενο, καθώς παρατηρούμε ότι η λειτουργία της ΕΡΤ ακόμα και τώρα παραμένει κρατική, ακόμα και αν είναι αντικυβερνητική. Ωστόσο ανακύπτει ένα νέο πεδίο δράσης, καθώς η δέσμευση και η εξάρτηση από το κράτος παρουσιάζει σημεία χαλάρωσης.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς ποιος είναι ο λόγος που η ΕΡΤ δεν έχει πραγματικά αλλάξει (εφόσον δεν έχει πραγματικά κλείσει). Και όταν λέμε να αλλάξει, εννοούμε να αλλάξει και όχι να έχουμε όλους τους ανθρώπους του «γυαλιού», που όλοι γνωρίζουμε την στάση τους απέναντι στους εργατικούς αγώνες όλα αυτά τα χρόνια, να οδύρονται και να σκούζουν για την ΕΡΤ ως «δημόσιο» αγαθό, ως σύμβολο και στυλοβάτης του «Ελληνισμού» και άλλα τέτοια κακόγουστα. Με άλλα λόγια, γιατί δεν έχει ανατραπεί ο κυρίαρχος αστικός τρόπος λειτουργίας των ΜΜΕ;
Τι σημαίνει αυτό; Οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, υποστηριζόμενοι από το εργατικό κίνημα, πρέπει να αναλάβουν μόνοι τους το πρόγραμμα. Πρέπει να βγουν οι ίδιοι στο «γυαλί». Πρέπει να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να συντηρείται η υπάρχουσα δομή. Αυτοί κάνουν την δουλειά, αυτοί να αποφασίζουν για το πρόγραμμα, αυτοί να βγουν μπροστά. Να βγουν μπροστά όχι για να εκφράσουν τις «προσωπικές τους απόψεις», όχι για να έχουμε «πλουραλισμό». Αλλά για να εκφράσουν τα εργασιακά τους συμφέροντα. Και όχι μονάχα αυτό: πρέπει να δώσουν βήμα στους απεργούς και τους εργαζόμενους όλων των κλάδων. Πρέπει να ταυτίσουν τα συμφέροντα τους με το σύνολο των εργαζομένων, να συντονίσουν τον αγώνα τους μαζί τους και να συνταχθούν με τις λαϊκές δυνάμεις. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα αποκτήσουμε μια πραγματικά δημόσια τηλεόραση. Και όλα αυτά στα κτίρια και με τα τεχνικά μέσα της ΕΡΤ, που έχει πληρώσει και χτίσει ο λαός, η εργατική τάξη.
Δεν μιλάμε για «πλουραλισμό», «αμεσότητα» ή για μια ψευδο-"εκδημοκρατισμό" του μέσου. Όχι. "Εκδημοκρατισμός" πρέπει να σημαίνει κοινωνικοποίηση. Αυτό σημαίνει ότι οι κοινωνικές δυνάμεις πρέπει να θέσουν το μέσο υπό την κατοχή τους, ώστε να εκφράζουν τα ταξικά τους συμφέροντα. Δεν θα δίνεται βήμα ώστε να εκφράζονται «δεξιές» ή «αριστερές» ιδεοληψίες, αλλά τα αντικειμενικά συμφέροντα των εργαζομένων που πλήττονται όσο ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δεκαετίες.
Αν διαμορφωθεί μια τέτοια κατάσταση, τότε αξίζει να υπερασπιστούμε την λειτουργία της ΕΡΤ και με το αίμα μας ακόμα. Γιατί τότε θα είναι μια τηλεόραση από το αίμα μας.
Naphta
Αυτό θα ήταν το ιδεατό. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό, από τη μία μέρα στην άλλη, να γίνει μια τέτοια αλλαγή στη συνείδηση των εργαζομένων της ΕΡΤ ώστε να προχωρήσουν σε τέτοιες ενέργειες. Είναι δυνατόν τόσο γρήγορα να κατανοήσουν την αναγκαιότητα της κοινωνικοποίησης των ΜΜΕ, όταν ακόμα και τώρα προβάλλουν διαχειριστικές λογικές επίλυσης τόσο του θέματος της ΕΡΤ, όσο και των υπόλοιπων καίριων ζητημάτων; Θέλει δουλειά πολλή για να γίνει κάτι τέτοιο. Ωστόσο, υπάρχει εύφορο έδαφος για να καλλιεργηθούν συνειδήσεις πάνω σε ταξική βάση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΨευδώνυμο παρακαλώ
ΔιαγραφήΠάντως δεν διαφωνώ ότι είναι δύσκολο.
ΔιαγραφήΠρέπει όμως να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Και να προσπαθούμε να αναδεικνύουμε τις δυνατότητες που έχουν οι εργαζόμενοι.
Και παρά το προφανές της δυσκολίας και των εμποδίων, είναι μια δυνατότητα που στην πραγματικότητα είναι πολύ ρεαλιστική και πολύ κοντινή, με τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην ΕΡΤ.
Φτάνει οι εργαζόμενοι να μάθουν να βλέπουν αυτές τις δυνατότητες...