Αναδημοσιευουμε παρακάτω άρθρο από το blog Fadomduck2 προκειμένου να προσκαλέσουμε όποιον θέλει να συμμετάσχει σε αυτήν την ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Το κείμενο γράφεται με αφορμή μία ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμεστο Lenin reloaded, και που ξεκίνησε από μία ανάρτηση που αφορούσε την ύπαρξη ή μη, κάποιου «νέου επαναστατικού υποκείμενου».
Κατ’αρχήν λοιπόν, σχεδόν το σύνολο των συνομιλητών συμφωνήσαμε, πως «επαναστατικό υποκείμενο» υπάρχει, και δεν είναι άλλο από την «εργατική τάξη».
-Ποιά είναι όμως η εργατική τάξη τελικά;
-Και πώς μπορούμε να την ορίσουμε χωρίς να πέσουμε στις δύο παγίδες που την θέλουν, η πρώτη συρρικνωμένη έως εξαφάνισης, και η δεύτερη τόσο διευρυμένη ώστε τελικά να εξαφανίζονται οι ιδιαιτερότητες της (άρα και η ίδια τελικά ως τάξη);
Για το πρώτο κομμάτι, αυτό που λαθροχειρώντας ταυτίζει την εργατική τάξηαποκλειστικά με το βιομηχανικό προλεταριάτο για να καταλήξει στο συμπέρασμα, πως ακόμη και αν η εργατική τάξη δεν έχει εκλείψει ακόμη, τότε σίγουρα είναι υπερβολικά μειοψηφική για «επαναστατικό υποκείμενο», αν δεν οδεύει κιόλας προς την πλήρη της εξαφάνιση, είχαμε αναδημοσιεύσει παλιότερα ένα κείμενο από το sarajevo mag, που απαντάει πειστικά και με στοιχεία στο αβάσιμο τέτοιων ισχυρισμών.
Η δεύτερη παγίδα, αυτή της υπερβολικής διεύρυνσης, είναι κάπως πιο πονηρή.
Και είναι πιο πονηρή γιατί πράγματι ανάμεσα στις παρυφές της μικροαστικής διανόησης ,της εργατικής αριστοκρατίας κλπ, υπάρχουν πράγματι κάποιες μισοπρολεταριακές- μισομικροαστικές, γκρίζες ζώνες. Εδώ μπαίνει θέμα λοιπόν, ποιο είναι το ζητούμενο όταν προσπαθούμε να ορίσουμε με πραγματικούς όρους το ποια είναι επιτέλους αυτή η «εργατική τάξη».
Το ζητούμενο είναι να διευρύνουμε τις γκρίζες ζώνες και την συνακόλουθη θολούρα γύρω από αυτές, ή να τις περιορίσουμε στο μέτρο του δυνατού, προκειμένου να καθαρίσει η εικόνα;
Επιδιώκοντας το δεύτερο, είχαμε δώσει έναν ορισμό που προκάλεσε (στο ένα μόνο κομμάτι του) κάποιες αρκετά μεγάλες και έντονες διαφωνίες. Ήταν ο εξής:
Στην εργατική τάξη ανήκει όποιος δεν κατέχει μέσα παραγωγής,και δεν ασκεί διευθυντική ή διανοητική εργασία.
Εδώ το ζήτημα ήταν το "διανοητική εργασία", καθώς ακόμη και οι χειρωνακτικές εργασίες θέλουν και την βοήθεια του ...μυαλού, αλλά ακόμηυπάρχουν εργασίες στις οποίες μπορεί και να μην ιδρώνεις καθόλου, ωστόσο κάθε άλλο παρά διανοητικές είναι (π.χ. γραμματέας).
Για να το ξεδιαλύνουμε εδώ, βάλαμε ως κριτήριο για το χαρακτηρισμό κάποιας εργασίας ως "διανοητικής", την άνω του μέσου όρου εξειδικευμένη γνώση που απαιτείται για την διεκπεραίωση της. Δηλαδή την ανώτερη-ανώτατη μόρφωση.
Και αυτό γιατί ο κάτοχος αυτής της εξειδικευμένης γνώσης, δεν πουλάει την εργατική του δύναμη, αλλά ακριβώς την εξειδικευμένη αυτή γνώση, για την απόκτηση της οποίας απαιτείται και επένδυση κεφαλαίου το οποίο και αναμένεται κάποια στιγμή να αποσβεστεί.
Χρησιμοποιήσαμε ακόμη τον «σοσιαλιστικό» όρο «ιντελιγκέτσια» (που δεν είναι ακριβής η μετάφραση του ως "διανόηση" με την τρέχουσα έννοια του όρου), για να ορίσουμε αυτά τα στρώματα που ξεκινάνε από τις παρυφές της εργατικής αριστοκρατίας και της μικροαστικής διανόησης, και όχι τυχαία.
Και αυτό γιατί πλέον είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως αυτά τα στρώματα δεν ταυτίζονται με την εργατική τάξη, όχι μόνον στον καπιταλισμό αλλά ακόμη και στο έδαφος της δικτατορίας του προλεταριάτου. Και όχι απλά δεν ταυτίζονται, αλλά υπήρξαν και ο κοινωνικός φορέας της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
Κάπου εδώ σταματάω την εισαγωγή, και περιμένω όσους θα ήθελαν να συνεχίσουμε αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα, και άκρως σημαντική (κατ’εμέ) συζήτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα ανώνυμα σχόλια δεν δημοσιεύονται. Δεν δημοσιεύονται σχόλια τα οποία θεωρούμε ότι δεν ανταποκρίνονται στην δική μας αντίληψη διαλόγου. Δεν γίνεται αποδεκτός αντικομμουνιστικός, φασιστικός, ρατσιστικός οχετός, καθώς και σχόλια προβοκατόρικου χαρακτήρα κάθε είδους. Οι διαχειριστές θεωρούν δικαίωμά τους την διαγραφή ή μη δημοσίευση οποιουδήποτε σχολίου κατά την κρίση τους και χωρίς υποχρέωση περαιτέρω εξηγήσεων.