Χορεύοντας με τους λύκους: Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της ΕΕ: Γαλλία

Καθώς η Ευρώπη είναι μια λυκοσυμμαχία, είναι αναμενόμενο ότι οι λύκοι θα αρχίσουν κάποια στιγμή να τρώγονται και μεταξύ τους. Αυτό που παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό σε σχέση με την επέμβαση στην Συρία, αλλά και τις εξελίξεις στις αραβικές χώρες γενικότερα, αποτελεί εκτός των άλλων σημάδι διάλυσης και των τελευταίων ευρωενωσιακών ψευδαισθήσεων. Γίνεται όλο και πιο φανερό ότι πέρα από τις σημαντικές συγκλίσεις και τα κοινά συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που την αποτελούν, υπάρχουν και τεράστιες διαφορές και συγκρούσεις μεταξύ τους.

Πιο ενδεικτική γι’ αυτό το ζήτημα είναι η στάση της Γαλλίας. Από τον «αντιαμερικανό» δεξιό Σιράκ που -ακολουθώντας τα χνάρια του Ντε Γκωλ, οποίος είχε βγάλει την Γαλλία από την συμμαχική στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ - στάθηκε σαφώς ενάντια στην αμερικανικο-βρετανική επέμβαση στο Ιρακ το 2003, έχουμε φτάσει στο σημείο ο «σοσιαλιστής» πολέμαρχος Ολάντ να τραβάει τον χορό στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Συρία. Μην ξεχνάμε άλλωστε την Λιβύη (Σαρκοζύ), αλλά και την καθαρά γαλλική επέμβαση στο Μάλι (Ολάντ). Γίνεται λοιπόν πλέον φανερό ότι πρόκειται για στρατηγική επιλογή της γαλλικής αστική τάξης και του γαλλικού αστικού κράτους και όχι απλά για έναν τακτικό ελιγμό (ούτε για βοναπαρτισμό και μεγαλομανία του Σαρκοζύ, όπως πολλοί αντιμετώπιζαν την διεθνή πολιτική του), καθώς διαπιστώνουμε μια αδιάσπαστη συνέχεια μεταξύ της διεθνούς πολιτικής του "δεξιού" Σαρκοζύ από τον "αριστερό" Ολάντ. Η σύνθεση της κυβέρνησης δεν φαίνεται επομένως να επηρεάζει τις στρατηγικές επιλογές.

Είναι προφανές ότι το γαλλικό κεφάλαιο παρά τα οφέλη από την ΕΕ και την ΟΝΕ πιέζεται ταυτοχρόνως από την υψηλή ανταγωνιστικότητα του γερμανικού κεφαλαίου, αλλά και από άλλους παράγοντες. Αρνητικό για τους συσχετισμούς είναι και τα σε σχέση την Γερμανία πιο διευρυμένα «κεκτημένα» της εργατικής τάξης, καθώς η Γερμανία έχει καταφέρει μέσω της ελεεινής αντεργατικής Sozialparnerschaft να βάλει στο χέρι τους εργάτες πολύ πιο αποτελεσματικά. Είναι φανερό εξάλλου ότι ακόμα και ο «σοσιαλιστής» Ολάντ ετοιμάζεται είτε να ανοίξει νέα μέτωπα είτε να αξιοποιήσει τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό για τον περιορισμό των εργατικών δικαιωμάτων.

Τι έχει όμως η Γαλλία που δεν έχει η Γερμανία; Στρατό. Φυσικά και η Γερμανία και στρατό έχει και στρατιωτική βιομηχανία. Περιορίζεται όμως και από διεθνείς συμβάσεις, όπως και από την ιστορία της. Βέβαια τα πράγματα αλλάζουν σιγά σιγά, όπως μαρτυρεί και η πρώτη από τον Β΄Π.Π. εκτός συνόρων αποστολή γερμανικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν. Η Γαλλία όμως έχει σαφώς την υπεροπλία, καθώς και πυρηνικό οπλοστάσιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι είναι και μια από τις λίγες χώρες στον κόσμο με αεροπλανοφόρα στον στόλο της, χαρακτηριστικό πολεμικού δόγματος που έχει στόχο στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, καθώς η χρήση αεροπλανοφόρου μόνο επιθετική σημασία μπορεί να έχει. Αυτό είναι λοιπόν ένα πλεονέκτημα, το οποίο η γαλλική αστική τάξη δεν μπορεί παρά να θέλει να αξιοποιήσει όταν της δοθούν οι κατάλληλες συνθήκες.

Η Γαλλία όμως έχει και κάτι άλλο, το οποίο σχετίζεται και με το στρατιωτικό σκέλος. Αποτελεί την οικονομία με την μεγαλύτερη παραγωγικότητα (δηλαδή μεγαλύτερη παραγωγή αξίας ανά μονάδα χρόνου εργασίας). Εμπόδιο όμως στην πλήρη αξιοποίηση αυτού του δυναμικού από το κεφάλαιο (σε αντίθεση με την Γερμανία) αποτελούν τα προαναφερθέντα «κεκτημένα» της γαλλικής εργατικής τάξης. Αναφέραμε ήδη ότι η επιθετικότητα του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία αρχίζει να εκδηλώνεται. Αυτό όμως δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ούτε ότι είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρει ούτε ότι αποτελεί τον μόνο τρόπο αξιοποίησης της παραγωγικότητας της εργασίας. Πιθανόν η αστική τάξη να μην επιθυμεί να ριψοκινδυνέψει στην δεδομένη στιγμή μια ευθεία σύγκρουση με τα συνδικάτα. Τι μπορείς όμως να κάνεις όταν δεν μπορείς να χτυπήσεις άμεσα τους εργάτες της δικής του χώρας, αλλά έχεις ένα ωραιότατο οπλοστάσιο (και σημειωτέον και μια πολεμική βιομηχανία διεθνούς κύρους); Εξάγεις την ταξική σύγκρουση. Impérialisme!

Ιδού λοιπόν η λύση στον γρίφο της γαλλικής άρχουσας τάξης (που μάλλον συνήθεια αποτελεί για την ίδια παρά γρίφο). Ένταση στην πολεμική δραστηριότητα και στον στρατιωτικό τομέα γενικότερα και problem solved για τα συγκριτικά μειονεκτήματα στο κόστος παραγωγής. Δυνατότητα εξάπλωσης σε νέες αγορές των γαλλικών εμπορευμάτων, καθώς και ενίσχυση της πολεμικής βιομηχανίας. Είναι επίσης φανερό ότι η Γαλλία έχει πολύ πιο σημαντικά συμφέροντα σημαντικά συμφέροντα στην βόρεια Αφρική και την Μέση Ανατολή από την Γερμανία, η οποία καλλιεργεί πολύ πιο διευρυμένες και επωφελής για την ίδια οικονομικές σχέσεις με την Ρωσία και την Κίνα. Αυτό προκύπτει και από την προσπάθεια αναβίωσης του ρόλου της Γαλλίας ως πρώην αποικιοκρατική χώρα. Στον ενεργειακό επίσης τομέα η γαλλική TOTAL αποτελεί σημαντικό παίκτη στην περιοχή (μην ξεχνάμε ότι ήδη προ επέμβασης στην Λιβύη, Βρετανοί και Γάλλοι είχαν λάβει εγγυήσεις από τον μελλοντικό καθεστώς ότι θα κατείχαν την μερίδα του λέοντος στα ενεργειακά αποθέματα της χώρας).

Αυτό βέβαια δεν μειώνει σε καμιά περίπτωση την σημασία και την ένταση του εσωτερικού μετώπου της αστικής τάξης. Στην βελτίωση όμως του συσχετισμού δυνάμεων μπορεί να συμβάλει και η ιμπεριαλιστική δραστηριότητα της χώρας, καθώς υπό αυτές τις συνθήκες μπορεί άνετα να επικαλεστεί κανείς την «ασφάλεια» και «ευημερία» του «έθνους». Αυτό το ξέρουν οι αστοί καλά και δεν διστάζουν να καταφύγουν σε αυτήν την λύση ξανά και ξανά. 

Ας τονίσουμε τέλος αυτό που ήδη αναφέραμε προηγουμένως, ότι δεν έχει δηλαδή σημασία αν υπάρχει "δεξιά" ή "αριστερή" κυβέρνηση, γιατί δεν αφορά ζητήματα ιδεολογίας ή «αξιών», αλλά για στρατηγική στάση της (ισχυρότερης μερίδας της) γαλλικής αστικής τάξης.

Ενδιαφέρουσα είναι επίσης η (εύλογη) υπόθεση ότι η σοσιαλδημοκρατία ενδέχεται να αποβεί ακόμα πιο ιμπεριαλιστική και από την δεξιά. Γιατί; Γιατί φοβούμενη πολύ περισσότερο το πολιτικό κόστος της σύγκρουσης με τα συνδικάτα απ' ότι μια συντηρητική κυβέρνηση, είναι πολύ πιο διατεθειμένη να εξάγει την ταξική σύγκρουση στο εξωτερικό της χώρας. Εξάλλου αυτό το φαινόμενο είναι σύμφυτο του ιμπεριαλιστικού-μονοπωλιακού καπιταλισμού (Βλ. Λένιν, Ο Ιμπεριαλισμός και η διάσπαση του Σοσιαλισμού, στο Lenin reloaded: "Το προνομιούχο στρώμα του προλεταριάτου ιμπεριαλιστικών Δυνάμεων ζει εν μέρει σε βάρος των εκατοντάδων εκατομμυρίων των μη πολιτισμένων λαών.") Λόγω των σημερινών συνθηκών ίσως αυτός ο πολεμοχαρής ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας αποτελέσει τον κανόνα στην Ευρώπη παρά την εξαίρεση, καθώς λόγω κρίσης τα προβλήματα της εσωτερικής αγοράς διογκώνονται και καθιστούν αδύνατη την διατήρηση κάποιον δεδομένων στο βιοτικό επίπεδο χωρίς εξωτερικές επεμβάσεις. Γενικά στην κρίση η αστική τάξη κάθε χώρας έχει την επιλογή της ευθείας σύγκρουσης με την εργατική της τάξη, ή την εξαγωγή των προβλημάτων, ή ακόμα καλύτερα, και τα δύο. Σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται για τίποτα άλλο από τον ιμπεριαλισμό του μονοπωλιακού καπιταλισμού. 

Να πούμε συμπερασματικά λοιπόν ότι αυτές οι συνθήκες ενδέχεται να αποτελέσουν την βάση μιας πολύ δυσμενούς εξέλιξης για τον μέλλον της "Ενωμένης Ευρώπης". Δεν είναι αναγκαστικό ότι θα υπάρξουν ανοιχτές συγκρούσεις, αλλά σίγουρο είναι ότι οι ανταγωνισμοί βυσσοδομούν και με κάποιο τρόπο θα εκδηλωθούν. Μόνο η ίδια η εργατική τάξη μπορεί να εμποδίσει τα σχέδια της αστικής τάξης. Για να το κάνει αυτό όμως πρέπει να παραμείνει σε επαγρύπνηση και να αρνηθεί με κάθε τρόπο τις "ξένες σημαίες". Η εργατική τάξη δεν έχει κανένα κοινό συμφέρον με την αστική τάξη και μόνο η αυτοτελής της οργάνωση οδηγεί σε ένα καλύτερο μέλλον. Η εργατική τάξη οφείλει να παλεύει μόνο υπό την δική της σημαία. 

Naphta

Υ.Γ. Για να προϊδεάσουμε και το ελληνικό κοινό: Αφού βρισκόμαστε σε φάση "εξυγίανσης" της οικονομία μας σήμερα, ποιος είναι άραγε ένας αρκετά ογκώδης για ελληνικά δεδομένα τομέας που δεν είναι και ιδιαίτερα παραγωγικός για την ελληνική αστική τάξη; Ω, τι έκπληξη, ο στρατός! Να καταργηθεί; ΧΑΧΑ, καλό! 
ΕΛΒΟ, ΛΑΡΚΟ, ΕΑΣ μπορεί να είναι μόνο το πρώτο βήμα… Οι βόμβες δεν έχουν φτιαχτεί για να σκονίζονται...