Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Γιατί τώρα; Μια εκτίμηση της "περίεργης" κλιμάκωσης της εκ των άνω ταξικής πάλης





Ερώτημα: Γιατί τώρα;

Σίγουρα πολλοί από εμάς αναρωτιούνται για ποιόν λόγο καλλιεργείται - απ' ό,τι φαίνεται συνειδητά και οργανωμένα - τις τελευταίες εβδομάδες ένα ορισμένο κλίμα στην χώρα, που περιλαμβάνει φασιστικές επιθέσεις και δολοφονίες, σενάρια αποσταθεροποίησης και κατάργησης της "συνταγματικής νομιμότητας" και άλλα διάφορα. Η απορία απορρέει από την κοινή εκτίμηση των περισσοτέρων εξ αυτών που δραστηριοποιούνται με τον οποιοδήποτε τρόπο στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα με κάποιες σοβαρές αξιώσεις, ότι το κίνημα σήμερα βρίσκεται σε μάλλον δεινή και γενικά παθητική θέση. Η εργατική βάση δεν φαίνεται να είναι σε θέση - για πολλούς λόγους - να ανταποκριθεί στο κάλεσμα των ταξικών συνδικάτων για ρήξη

Είναι επομένως απόλυτα εύλογη η απορία για ποιόν λόγο, αφού φαίνεται να έχουν βάλει μεγάλη μερίδα των εργαζομένων στο χέρι - είτε οδηγώντας την στην εξαθλίωση είτε στην ήττα μέσω του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού - και να μην φοβούνται να συμβεί κάτι άμεσα, δημιουργούν αυτήν την αρκετά "τεχνητή" ένταση - τεχνητή στον βαθμό που δεν συμβαδίζει με μιαν άμεση απειλή για την αστική εξουσία. 

Έχουμε ήδη μιλήσει για τον ρόλο του Εφοπλιστικού κεφαλαίου και την σημασία των ελληνικών λιμανιών - με προεξάρχοντα τον Πειραιά - για τα συμφέροντα του. Λαμβάνοντας υπ'όψιν τον κίνδυνο να φανούμε κουραστικοί - ή και εμμονικοί - θα προσπαθήσουμε να δείξουμε ότι το συγκεκριμένο πεδίο σύγκρουσης - σύγκρουση κατά πρώτης μεταξύ κεφαλαίου και εργατών και δευτερευόντως και μεταξύ καπιταλιστών, μια σύγκρουση, η οποία βέβαια λαμβάνει μια ορισμένη μορφή, την οποία θα αγγίξουμε παρακάτω - καταλαμβάνει μιαν προνομιακή θέση στον σχεδιασμό της εγχώριας αστικής τάξης και επιδέχεται να εξηγεί την νευρικότητα που φαίνεται να διακατέχει τα αστικά επιτελεία.   

Θα επικεντρώθουμε λιγότερο στην παρουσίαση και ανάλυση συγκεκριμένων στοιχείων (αυτά πιστέψτε με βρίσκονται και ίσως με άλλη ευκαιρία να προσπαθήσουμε να τα συγκεντρώσουμε). Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα στην ολότητά του προκειμένου να κατανοήσουμε τους συσχετισμού που αυτήν την στιγμή έχουν διαμορφωθεί και συνεχίζουν να διαμορφώνονται.


Μονοπωλιακός-Ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός και "ανισόμετρη ανάπτυξη" των παραγωγικών κλάδων

Στα πλαίσια του μονοπωλιακού-ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού η παραγωγή μιας χώρας παρουσιάζει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Εμείς θέλουμε να επικεντρωθούμε στην "ανισόμετρη ανάπτυξη" που υπάρχει όχι μόνο μεταξύ καπιταλιστικών χωρών ούτε γεωγραφικά εντός μιας καπιταλιστικής χώρα, αλλά μεταξύ παραγωγικών κλάδων στα πλαίσια μιας οικονομίας. Σύμφωνα με αυτό, μέσα στα πλαίσια μιας καπιταλιστικής οικονομίας στο μονοπωλιακό της στάδιο, είναι συγκεκριμένες οι παραγωγικές δραστηριότητες που παρουσιάζουν ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους για το κεφάλαιο, καθώς και κάποιες με ένα ιδιαίτερο στρατηγικό ενδιαφέρον γι' αυτές, ώστε να επιθυμεί να τις εκμεταλλευθεί. Αντιθέτως άλλοι παραγωγικοί κλάδοι - απαραίτητοι συνήθως για την αξιοπρεπή διαβίωση της εργατικής τάξης και του λαού - παρουσιάζουν λιγότερο ενδιαφέρον - ιδιαίτερα σε εποχές που η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου κάνει επισφαλή την τοποθέτησή του - λόγω μειωμένης δυνατότητας κερδοφορίες. 

Στην Ελλάδα αυτήν την στιγμή λαμβάνει χώρα λόγω κρίσης μια εκτεταμένη καταστροφή κεφαλαίων και παραγωγικών δυνάμεων. Αυτό φυσικά είναι μια "φυσική" εξέλιξη στα πλαίσια μιας κρίσης υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής. Η σημασία της όμως έγκειται εκτός των άλλων στον "εξορθολογισμό" της παραγωγής από την σκοπιά της κερδοφορίας των μονοπωλίων , δηλαδή στην τοποθέτηση του κεφαλαίου στις παραγωγικές δραστηριότητες που λόγω συγκεκριμένων συνθηκών στην καπιταλιστική αγορά ή συγκεκριμένων γεωγραφικών ιδιαιτεροτήτων μιας χώρας αποδίδουν και υψηλότερα ποσοστά κέρδους και ισχυροποιούν μια μερίδα της αστικής τάξης έναντι άλλων - εγχώριων ή διεθνών. 

Από εκεί και πέρα, λόγω του μονοπωλιακού χαρακτήρα του καπιταλισμού, φυσικά και το μεγάλο κεφάλαιο επιχειρεί - και κατορθώνει με ευκολία - να βάλει στο χέρι το σύνολο σχεδόν της παραγωγής είτε με άμεσο είτε με έμμεσο τρόπο. Εδώ να σημειωθεί ότι ο βασικός τρόπος προς επίτευξη αυτού του στόχου είναι μέσω του τραπεζικού και χρηματιστικού κεφαλαίου εν γένει


Ελλάδα:Μονοπώλια και θαλάσσιες μεταφορές

Τι συμβαίνει λοιπόν στην Ελλάδα; Στην περίπτωση της Ελλάδας μπορούμε μα αρκετή σιγουριά να διαπιστώσουμε ότι οι πραγματικά παραγωγικοί για το κεφάλαιο τομείς είναι - λόγω ιστορικών και γεωγραφικών δεδομένων - συγκεκριμένοι και ιδιαίτερα συγκεντρωμένοι. Μιλάμε ουσιαστικά για τον τουρισμό, την αγροτική παραγωγή, την εκμετάλλευση ορυκτού πλούτου και την μεταφορά εμπορευμάτων (με το βάρος να πέφτει στις θαλάσσιες μεταφορές, αλλά και την μετ' αγωγών μεταφορά ενεργειακών πόρων). Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι άλλοι τομείς όπως ο τραπεζικός ή αυτός της βιομηχανικής παραγωγής δεν έχουν την στρατηγική τους σημασία. Αντιθέτως είναι απόλυτα απαραίτητοι όροι της αστικής κυριαρχίας και της πραγμάτωσης του κέρδους, αλλά ουσιαστικά και αυτοί, προκειμένου να αποδειχθούν επικερδείς πρέπει να οργανωθούν γύρω από τις παραπάνω παραγωγικές δραστηριότητες. Φυσικά δεν απομονώνουμε κανένα στοιχείο, καθώς  παραγωγικές δυνάμεις μιας χώρας σχηματίζουν μια ολότητα, η οποία ελέγχεται άμεσα ή έμμεσα από τα εγχώρια και διεθνή μονοπώλια

Εμείς θέλουμε λοιπόν τώρα να επικεντρωθούμε στην σημασία των θαλάσσιων μεταφορών. Σε άλλη ευκαιρία θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε γιατί ακριβώς οι υπόλοιποι κλάδοι, παρά την μεγάλη σημασία τους, δεν βρίσκονται στην κορυφή της ατζέντας. Εν συντομία να παρατηρήσουμε ότι αυτούς τους κλάδους τους έχουν ήδη σε γενικές γραμμές στο χέρι. Η αντίσταση που συνάντα το κεφάλαιο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μέχρι στιγμής τουλάχιστον ελάχιστη. Αυτός είναι όπως θα δούμε ο κυριότερος λόγος που το βάρος πέφτει στα λιμάνια. 

Όταν μιλάμε για θαλάσσιες μεταφορές, μιλάμε για πολλά πράγματα. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα πράγμα, το οποίο όμως διακλαδώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα να συνδέονται με αυτές πλείστες διαφορετικές παραγωγικές διαδικασίες. Από τους εργαζόμενους στα πλοία και στα λιμάνια μέχρι τα δίκτυα χερσαίας μεταφοράς (τα εμπορεύματα κάπου πρέπει να πάνε κιόλας), τις κατασκευές, την βιομηχανική παραγωγή ή επεξεργασία μετάλλων μπορούμε να μιλάμε για ένα σύνολο εργασιών που συντελούν στην κερδοφόρα λειτουργία των θαλάσσιων μεταφορών. Ο τομέας παρουσιάζει τέλος και ιδιαίτερο στρατηγικό ενδιαφέρον για την αστική τάξη, καθώς η μεταφορά εμπορευμάτων και πρώτων υλών είναι απαραίτητος όρος της πραγμάτωσης της υπεραξίας. Λόγω του διεθνούς του χαρακτήρα δημιουργούνται προϋποθέσεις ευνοϊκής θέσης μέσα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, καθώς τα μεγάλα παραγωγικά-εξαγωγικά κράτη θέλουν πάση θυσία να φτάσει και το εμπόρευμα στον προορισμό του. Από εκεί και πέρα, όσο διεθνές και να είναι από την φύση του το εφοπλιστικό κεφάλαιο, δεν μπορεί να αγνοήσει κάποια γεωγραφικά δεδομένα ή κάποιες υποδομές ειδικά όταν υπάρχει προοπτική υπερκέρδους. Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα

Ο ταξικός πόλεμος για τα λιμάνια ως η κατ'εξοχήν σύγκρουση

Μέσα σε αυτό τα πλαίσια ο ταξικός πόλεμος στα λιμάνια - και ιδιαίτερα στην ΝΕΖ του Περάματος - δεν αποτελεί κάποιο δευτερεύον μέτωπο για το κεφάλαιο. Αποτελεί - μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί - ΤΟ μέτωπο της αστικής τάξης ενάντια στην εργατική τάξη. Είναι χαρακτηριστικό της ταξικής πάλης, παρά τον οικουμενικό χαρακτήρα της, ότι ο γενικότερος ανταγωνισμός και η γενική σύγκρουση μπορούν να συμπυκνωθούν και να συγκεντρωθούν σε ένταση και βία σε μια συγκεκριμένη σύγκρουση, η οποία φαίνεται να είναι- και κατά κάποιο τρόπο είναι -  απλά ένα μέτωπο μεταξύ άλλων. Να κάνουμε μια πολύ σημαντική (θεωρητική και πρακτική) παρατήρηση σε αυτό το σημείο: δεν πρόκειται απλά για έναν "υπερπροσδιορισμό" μιας συγκεκριμένης σύγκρουσης σε συμβολικό επίπεδο, όπως προτείνουν διάφορα "μεταμαρξιστικά", ρεβιζιονιστικά θεωρητικά σχήματα (βλ. πχ. Laclau, Mouffe), αλλά για μια πρωτίστως υλική διαδικασία, που βασίζεται καθαρά σε διεργασίες και συσχετισμούς στην οικονομική βάση. Μια συγκεκριμένη σύγκρουση αποκτά αυτό το βάρος για λόγους που αφορούν την κερδοφορία του μονοπωλιακού κεφαλαίο σε έναν συγκεκριμένο κλάδο μια δεδομένη στιγμή. Από εκεί και πέρα η ισχύς της αντίρροπης δράσης της οργανωμένης εργατικής τάξης στον συγκεκριμένο κλάδο μπορεί να εκτινάξει την σύγκρουση και σε κεντρικό μοχλό πολιτικών εξελίξεων που επηρεάζουν την ολότητα της παραγωγής και της κοινωνικής ζωής. (Θα επιχειρήσουμε να διερευνήσουμε το θέμα αυτό πιο θεωρητικά και ολοκληρωμένα σε μέλλουσα ανάρτηση)

Το συμπέρασμα είναι λοιπόν το ακόλουθο: Μπορεί το κίνημα ως σύνολο να βρίσκεται σε κατάσταση σχετικής αδυναμίας. Μπορεί η κινητικότητα στους δρόμους και στις απεργίες να είναι χαμηλή. Μπορεί να φαίνεται ότι θα μπορούσε η αστική τάξη έχοντας το πάνω χέρι (που στο κάτω κάτω πάντα έχει στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής)  να χειριστεί την κατάσταση δημιουργώντας λιγότερες εντάσεις. Ωστόσο για το μονοπωλιακό κεφάλαιο υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να το δεχθεί: ταξικά προσανατολισμένο οργανωμένο εργατικό κίνημα σε κεντρικούς σε νευραλγικούς για αυτό τομείς. Αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι προσπαθούμε να εισάγουμε διακρίσεις μέσα στην εργατική τάξη. Η εργατική τάξη μόνο ως σύνολο, ως διακλαδικό και ενωμένο υποκείμενο μπορεί να ανατρέψει το σύστημα εκμετάλλευσης. Τον διαχωρισμό δεν τον κάνουμε όμως εμείς: μας επιβάλλεται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και τα μονοπώλια στα πλαίσια του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, αλλά και από την ίδια την ταξική πάλη. Η λύση δεν είναι να αρνηθούμε την ύπαρξη του, γιατί όπως αναφέραμε δεν πρόκειται στην προκειμένη περίπτωση για ιδεολογική-συμβολική κατασκευή, αλλά απόλυτα πραγματική αύξηση της έντασης της ταξικής πάλης σε ένα συγκεκριμένο (ή και περισσότερα, αλλά συγκεκριμένα) σημείο. Οι εργάτες φυσικά και πρέπει να προτάσσουν την ενότητα και μάλιστα το διακύβευμα είναι ακόμα μεγαλύτερο όταν υπάρχει συγκεντροποίηση της σύγκρουσης.


Η στρατηγική των μονοπωλίων

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Οι εφοπλιστές και οι μεγαλοεργολάβοι κατανοούν πολύ καλά ένα πράγμα: όσο το ΠΑΜΕ και οργανωμένες ταξικές δυνάμεις - που δεν φοβούνται τίποτα, ούτε το ξύλο ούτε την ανεργία, που είναι αλληλέγγυοι και δέχονται και την αλληλεγγύη - υπάρχουν στο Πέραμα (και φυσικά σε οποιονδήποτε άλλη καθοριστική παραγωγική διαδικασία) δεν θα μπορούν να κάνουν την ΝΕΖ αυτό που θέλουνε. Και την θέλουνε και πολύ μάλιστα. Όχι για συμβολικούς λόγους, αλλά ώστε να είναι σε θέση να εκμεταλλευτούν τις υλικές προϋποθέσεις που τους παρέχει αυτή η χώρα για να κερδοφορήσουν και να ενισχύσουν την θέση τους διεθνώς. 

Αυτό λοιπόν το γνωρίζουν καλά και το λαμβάνουν ως δεδομένο, καθώς έχουν καταλάβει ότι τα κόλπα εκφυλισμού του εργατικού κινήματος δεν πιάνουν τόπο σε αυτήν την περίπτωση. Αυτό όμως δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση - σε ΚΑΜΙΑ - να το δεχθούν. Με αυτόν τον τρόπο θα βάλτωνε μια σειρά άλλων επενδύσεων που εντάσσονται στον γενικότερο σχεδιασμό. Θα απαξιωνόταν η μέχρι τώρα στρατηγική του κεφαλαίου. Και επειδή η κρίση είναι παρούσα δεν υπάρχει και χρόνος, επειδή ο χρόνος λειτουργεί πάντα εις βάρος αυτού του κεφαλαιοκράτη που αργεί να επιστρέψει στην υπερκερδοφορία, καθώς δεν είναι ο μόνος παίκτης του παιχνιδιού. 

Η λύση είναι μόνο μια: η βία. Ήρθε η ώρα το κράτος και το παρακράτος (κατά βάση ένα και το αυτό) να αποδείξει την χρησιμότητά του για την αστική τάξη. Εδώ οι επιλογές είναι φυσικά πολλές και ποικίλουν σε ένταση και έκταση. Δεν θέλουμε να μπούμε σε σενάρια. Δεν έχουν νόημα στο πλαίσιο αυτής της ανάλυσης. Αποτελούν μάλλον μέρος της κομματικής δουλειάς προκειμένου να σχεδιαστεί η κατάλληλη στρατηγική και τακτική (και είμαστε σίγουροι ότι αυτή γίνεται). Αυτό που ενδιαφέρει εμάς είναι ότι οι τελευταίες εξελίξεις δεν αποτελούν σε καμιά περίπτωση δείγμα ανορθολογισμού είτε της πλουτοκρατίας είτε των πολιτικών κομμάτων είτε των φασιστικών συμμοριών. Είναι προϊόν ενός συγκεκριμένου σχεδιασμού, που δεν προκύπτει από κάποια "σατανική" προσωπικότητα ή ομάδα, αλλά από τις ίδιες τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και πιο συγκεκριμένα του μονοπωλιακού-ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Μπορούμε να πούμε με κάποια σιγουριά ότι δεδομένης της κατάστασης, το αστικό κράτος με το σύνολο των μηχανισμών του θα συνδράμει την αστική τάξη στην προσπάθεια ελέγχου και βίαιης καταστολής του εργατικού κινήματος, ακόμα και αν περιορίζεται σε συγκεκριμένους φαινομενικά περιορισμένους κλάδους της παραγωγής και πραγμάτωσης της υπεραξίας. 

Η ένταση λοιπόν που δημιουργείται δεν είναι μια παράλογη επίθεση ούτε αποτελεί απλό πολιτικό παιχνίδι μεταξύ ανταγωνιστικών πολιτικών ελίτ. Η απουσία ισχυρού κινήματος δεν είναι ανασταλτική, αλλά μάλλον ευνοϊκή για την ανάπτυξη τον πλέον αντιδραστικών πολιτικών του κεφαλαίου.

Αν ισχύουν έστω και οι βασικές θέσεις του παραπάνω κειμένου, πρέπει να αναμένουμε ότι τα πράγματα θα κλιμακωθούν περαιτέρω. Αν όντως υπάρχει κάποια αλήθεια, στην διαπίστωση ότι υπάρχουν νευραλγικοί για το κεφάλαιο τομείς στους οποίους συναντά συνεπή και αγωνιστική αντίσταση, τότε το κεφάλαιο δεν έχει πολλές επιλογές από το να καταφύγει στις πιο αντιδραστικές μεθόδους που γνωρίζει.

Naphta

Υ.Γ. Δεσμεύομαι να επανέλθω στο ζήτημα, με το οποίο μόνο ακροθιγώς ασχολήθηκα και μάλιστα με τον χαρακτηριστικό μου βιαστικό, χαώδη και πρόχειρο τρόπο, που δεν αρμόζει στην σοβαρότητα του ζητήματος. Κάλλιο έτσι όμως, παρά ποτέ.




16 σχόλια:

  1. ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΣΚΕΨΗ! Όποτε βρεις χρόνο, ανάπτυξέ την περαιτέρω. Απορία μου δημιούργησε και το παρακάτω βιντεάκι:
    http://www.youtube.com/watch?v=0Z60O2QED4c
    Προς τί το κράξιμο;

    Ο φίλος από το πειραματικό εργαστήριο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ ρε φίλε. Προσπαθώ απλά, όπως όλοι μας, να καταλάβω. Πραγματικά όμως λαμβάνοντας υπ'όψιν τους συσχετισμούς, δεν μπορώ να καταλήξω σε κάτι άλλο. Τα έχουν βρει σκούρα με τον αγώνα συγκεκριμένων εργατών και εργαζομένων και ετοιμάζονται να χτυπήσουν μαζικά.

      Γενικά κατάλαβα με αφορμή τα γεγονότα και την ανάλυση και κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν με την διαλεκτική των ταξικών συγκρούσεων, καθώς συνειδητοποιώ και συγκεκριμένα πλέον την πλήρη αποτυχία κάθε discourse analysis, καθώς πέρα από όλα τα άλλα οδηγεί και μαθηματικά στην λάθος προσέγγιση του ζητήματος των κυρίαρχων ανταγωνισμών.

      Για το βιντεάκι: Δεν έχω ιδέα! Εντάξει BBC: τρίζουν δήθεν τα δόντια ενάντια στον αυταρχισμό κλπ... Κάποιοι πρέπει να το παίζουν και πολιτισμένοι.

      Διαγραφή
  2. Πολύ καλό άρθρο εξηγεί αρκετές πλευρές αυτής της σύνθετης υπόθεσης. Εμένα όμως μου μένει ακόμα ασαφές το ‘’αντιφατικό’’ που γίνεται απ’ τη μια να θρέφουν την χρυσή αυγή κι απ’ την άλλη να φαίνεται πως τη ‘’βαράν’’. Πιθανολογώ πως άλλοι ιμπεριαλιστές τη χαϊδεύουν κι άλλοι την βαράν. Ας πούμε οι εφοπλιστές την θρέφουνε , σ’ αυτό νομίζω πως συμφωνούμε όλοι , η εκκλησία την αβαντάρει σε μεγάλο βαθμό, σ’ αυτό νομίζω πως συμφωνούμε οι πιο πολλοί. Υπάρχει όμως κάποιο τμήμα το κεφαλαίου που δεν τη θέλει; Κι αν ναι ποιο; Ίσως κάποιοι διεθνείς επιχειρηματικοί όμιλοι που δεν θέλουν πολιτική αστάθεια ακόμα στην ΕΕ άρα στην Ευρώπη;
    Θέλω να πω πως υπάρχει τμήμα του κεφαλαίου , κυρίως το εγχώριο που θεωρεί πως το συμφέρει η πολιτική αστάθεια στη Ελλάδα και μια πιο αυταρχική – αντιδραστική κυβέρνηση και υπάρχει και ένα άλλο τμήμα του κεφαλαίου , το πολυεθνικό κατά την γνώμη μου, αυτό που εκφράζεται μέσα από τη Γερμανική πολιτική λιτότητας, το οποίο θεωρώ πως αυτή τη στιγμή δεν θέλει πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα διότι φοβάται πως αυτή η αστάθεια ενδεχομένως να μεταναστεύσει και στην υπόλοιπη ΕΕ. Αυτό το τμήμα του κεφαλαίου είναι που κατά τη γνώμη μου στρέφεται ενάντια στην χρυσή αυγή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατ'αρχάς σε ευχαριστώ για την αναδημοσίευση και χαίρομαι αν σου φάνηκε χρήσιμο.
      Φυσικά μπορεί να ισχύουν αυτά που λες. Για την ακρίβεια σίγουρα ισχύουν ως έναν βαθμό. Η ερώτηση είναι βέβαια τι είναι αυτό που ακριβώς διακυβεύεται σήμερα. Μόνο έτσι θα κατανοήσουμε την κατάσταση.

      Κριτήριο του κεφαλαίου είναι μόνο ένα: το κέρδος. Εγώ αυτό που ήθελα να δείξω είναι ότι υπάρχει κάτι, που φαίνεται μικρό (κάποια σωματεία, κάποιοι εργάτες, ένα συνδικάτο, ένα Κόμμα....) το οποίο όμως τους εμποδίζει καθοριστικά και στην άμεση αποκόμιση κέρδους και στον γενικότερο σχεδιασμό της παραγωγής. Αυτό μπορούν όμως να το αντιμετωπίσουν μόνο με έναν τρόπο: την βία, σε πάμπολλες όμως μορφές και παραλλαγές. Εκτός από τον συστηματικό εθισμό της κοινωνίας στην βία εδώ και πολλά χρόνια, που την κάνει αποδεκτή, αιωρείται πλέον και η απειλή άλλων σεναρίων. Η ΧΑ - και να το τονίσουμε, όχι μόνο αυτή! - εντάσσεται απόλυτα σε αυτά τα πλαίσια. Η ΧΑ δεν προορίζεται για μια συγκεκριμένη θέση, κυβέρνηση, ή αξιωματική αντιπολίτευση ή συμμορία δρόμου, αλλά αποτελεί ένα εργαλείο το οποίο αν χαλάσει το πετάς και παίρνεις άλλο. Σημασία έχει η δομική του θέση. Ή το χρησιμοποιείς ως απειλή, το οποίο οδηγεί μαθηματικά σε έναν εκφασισμό του ίδιου του κράτους και του πολιτικού συστήματος.
      Μην ξεχνάμε επίσης ότι αν υπάρξει οποιαδήποτε δικαστική απόφαση περί αντισυνταγματικότητας για κάποια οργάνωση ή κίνηση, εύκολα παίρνει και την μπάλα εμάς.
      Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτό που φαίνεται "αντιφατικό" είναι απλά η πολυπλοκότητα των ίδιων των μέσων που χειρίζεται η αστική τάξη.

      Επίσης εκτιμώ ότι το μεγάλο κεφάλαιο στην Ελλάδα και κυρίως το εφοπλιστικό παρουσιάζει μια σχεδόν απόλυτη συσπείρωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτίζονται έναν πολιτικό ή κυβερνητικό συσχετισμό. Αντιθέτως η μεγάλη συσπείρωσή τους μάλλον τους οδηγεί προς την κατεύθυνση του ελέγχου όλου του πολιτικού φάσματος.

      Δυστυχώς είμαι απαισιόδοξος (ως προς το σχετικά κοντινό τουλάχιστον μέλλον). Σίγουρα πρόκειται και για δημιουργία κλίματος και αόριστης απειλής. Όμως αν αποδειχθεί ότι η βίαιη προσέγγιση είναι η μόνη δυνατή για το κεφάλαιο, τότε ας είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα. Και επειδή πιστεύω στον βαθιά και δομικά αντιδραστικό χαρακτήρα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, δεν περιμένω να υπάρξει έλεος...

      Διαγραφή
    2. Να σημειώσω ότι δεν αρκεί σε καμιά περίπτωση η δράση αυτών των μεμονωμένων ταξικών δυνάμεων. Αν δεν υπάρξει πανεργατικό, λαϊκό κίνημα προκύπτει μεγάλος κίνδυνος συντριβής. Γι'αυτό μόνο με ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ!

      Διαγραφή
    3. Χρήσιμα είναι νομίζω και εν προκειμένω και τα πρόσφατα άρθρα του Αντώνη:
      http://leninreloaded.blogspot.co.at/2013/09/blog-post_1102.html
      http://leninreloaded.blogspot.co.at/2013/09/i.html
      http://leninreloaded.blogspot.co.at/2013/09/ii.html

      Διαγραφή
    4. Κατά πως αντιλαμβάνομαι την λυκοσυμμαχία και τις εσωτερικές της αντιθέσεις, περί εγχώριου-πολυεθνικού κεφαλαίου - και θα ήθελα τη γνώμη σας.

      Εγχώριο ή πολυεθνικό κεφάλαιο κάνει καλά τη δουλειά του με δαύτους.
      Το ντόπιο φαίνεται να ωφελείται περισσότερο προς το παρόν, αλλά και το ξένο δεν θα έλεγα πως μένει πίσω, αφού ενδεχόμενα με «εισαγωγή δημοκρατίας» μπορεί να αλώσει, ακόμη συμφερότερα για το ίδιο. Το εγχώριο φυσικά θα συρθεί πίσω από το πολυεθνικό κεφάλαιο. Θα ήθελα μια καλύτερη ανάλυση σχετικά αλλά οπωσδήποτε μακρυά μας το δίλημμα μεταξύ των δύο, γιατί έτσι τα αλληλοτροφοδοτούμε.

      Ας μην μας διαφεύγει η νέα κατεύθυνση του ΝΑΤΟ, το νέο δόγμα - σχεδόν δεκαετία αν δεν απατώμαι - η ασφάλεια κατά του εσωτερικού εχθρού. Από κοντά οι ανάλογοι θεσμοί στρατοχωροφυλακής της ΕΕ. Οι σχετικές ασκήσεις σε προσομοίωση πολεοδομικού ιστού, στην Μακεδονία. Υπερεσίες διαπλέκονται αρμονικά σε στενή διασύνδεση και συνεργασία. Η υπόθεση πως υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός, δε νομίζω πως χρειάζεται ιδιαίτερη επεξήγηση. Να μην ξεχνάμε τα think tanks αλλά και τα γκάλοπ μεταξύ των μέσων που κατέχουν οι χειραγωγοί της ψυχολογίας της μάζας. Άντε και τον ψεκασμό, δηλαδή τη συνομωσιολογία.

      Και το εγχώριο και το πολυεθνικό κεφάλαιο επιφυλάσονται σαφώς να παίξουν το χαρτί της «δημοκρατίας» έκαστο με τα δικά του μέσα ή/και από κοινού, σε περίπτωση που οι δαύτοι τείνουν να αυτονομηθούν. Κι έχει συμμάχους το κεφάλαιο συνειδητούς γνωστούς, όσο και ασύνειδους μεγάλα λαϊκά στρώματα. Υπάρχουν αναχώματα κάθε λογής, από τον συνάδελφο και τον γείτονα, την «αριστερά» και το «συνταγματικό τόξο», μέχρι μακρυά πέραν των Βρυξελλών και του Ατλαντικού, αλλά και τον βραχίονα πέραν του Αιγαίου.

      Να γιατί οι δαύτοι είναι χρησιμότατοι στην λυκοσυμμαχία. Αν μπορούν να διαφεντέψουν τη χώρα σαν αρματολίκι και εξασφαλίσουν να κρατάνε ανοιχτά τα περάσματα (Πειραιάς, Εγνατία, Κρήτη κτλ), τι άλλο πια να ζητήσει η λυκοσυμμαχία; Όλα δικά της. Παρ’όλη τη διαφορετικότητα του παραδείγματος της Αιγύπτου, το αποτέλεσμα για το κεφάλαιο δεν άλλαξε. Χαιρέτισε την Αραβική Άνοιξη, δουλεύει με τη χούντα.

      Τα περί πανικού των δαύτων από τις «αποκαλύψεις» όπως εκφράζεται από κάθε λογής μπλογκ έως ΜΜΕ μετά το φονικό του Παύλου Φύσσα, θεωρώ ως την απόλυτη αποχαύνωσή μας. Καλούμαστε να επαναπαυθούμε. Πολύ χειρότερα απ’ότι όταν καλούμαστε να επαναπαυθούμε σαν αρκεί να παίρνονται αποφάσεις για απεργίες διαρκείας, που το μετά δεν απασχολεί.

      Η στρατηγική της έντασης προσφέρεται με δηλητηριώδη δήγματα πάντα μετά από αναδίπλωση. Κράτος και παρακράτος (ένα και το αυτό) επιτρέπουν τον εθισμό, την αποδοχή όλο και μεγαλύτερης δόσης. Καλούνται και υποχρεούνται οι ψηφοφόροι των δαύτων να μυηθούν-αποδεχτούν. Δίνουν οι δαύτοι πάντως και το δικαίωμα στο λαό να σωπάσει-αποδεχτεί.
      Πόσοι έχουν αυτό το δικαίωμα; ΚΑΝΕΙΣ.

      Μ’αυτά προβληματίστηκα μετά την ανάγνωση ΚΑΙ την κατακλείδα του επιλόγου. graf

      Διαγραφή
    5. Κατ'αρχάς σε ευχαριστώ για το αναλυτικό σχόλιο.

      Οι σχέσεις εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου είναι σίγουρα σημαντικό αντικείμενο ανάλυσης. Δυστυχώς προσωπικά μπορώ να αγγίξω το θέμα μόνο επιφανειακά, από τα όσα μπορεί να δει ο καθένας από εμάς. Από εκεί και πέρα μια συγκεκριμένη δουλειά με στοιχεία θα ήταν απαραίτητη.
      Βέβαια όλα αυτά αφορούν την τακτική και στρατηγική του κινήματος όταν καλείται να δράσει συγκεκριμένα. Στο επίπεδο όμως συνειδητοποίησης της κατάστασης είναι σημαντικό να μπορούμε και απλά να δείξουμε ότι το εγχώριο κεφάλαιο είναι εξίσου αντιδραστικό και ιμπεριαλιστικό με το διεθνές. Εξάλλου η ελληνική αστική τάξη βρίσκεται σε στρατηγική συμμαχία με τον αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, κάτι που δεν την καθιστά βέβαια απλό ουραγό, αλλά μέρος του εν λόγω στρατοπέδου με συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα στην Ελλάδα, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή.

      Εννοείται ότι "δαύτοι" είναι πάρα πολύ χρήσιμοι και ίσως πάρει πολύ καιρό ακόμα μέχρι να αποκαλυφθούν συγκεκριμένα και σε όλο τους το εύρος οι δίαυλοι με εγχώριες και διεθνείς πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις και πάνω από όλα με το αστικό κράτος ως τέτοιο.

      Για την χώρα, πιστεύω γενικά, ότι είναι σημαντικό μερίδιο στην παγκόσμια αγορά, αλλά οι δυνατότητες κερδοφορίας είναι συγκεντρωμένες σε ορισμένους κλάδους, που αποτελούν και κλάδους γενικότερου οικονομικο-πολιτικού στρατηγικού ενδιαφέροντος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον στην ανάπτυξη και άλλων κλάδων, αλλά αυτό μπορεί να περάσει μόνο μέσα από την πλήρη μονοπώληση των νευραλγικών σημείων.

      Ως προς τις τελευταίες σου παραγράφους συμφωνώ απολύτως. Μας αποχαυνώνουν και μας εθίζουν. Όργωμα είναι αυτό και σπορά του εφιάλτη. Θα δούμε.

      Αυτά για την ώρα. Θα επανέλθω κάποια στιγμή.

      Διαγραφή
  3. "...προϊόν ενός συγκεκριμένου σχεδιασμού, που δεν προκύπτει από κάποια "σατανική" προσωπικότητα ή ομάδα..."

    Θυμήθηκα την επίμονη επιμονή (sic) απολίτικων, περί "τρελού" ή/και "διαβολικού" Χίτλερ. Πόση συσκότιση καλλιεργήθηκε τόσα χρόνια με τις λέξεις αυτές - και σκόπιμα μέσω ντοκυμαντέρ - για να πηγαίνει περίπατο ο συγκεκριμένος σχεδιασμός και η αξιοσημείωτη συνέπεια λόγων και έργων στο ματοκύλισμα λαών, για να προσπερνάμε με τέτοια ευκολία το θέμα και να μην το εξετάζουμε παραπέρα.

    graf

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ σωστά. Και μην ξεχνάς ότι τα περί "συνομωσιολογίας" όπως και οι πραγματικές συνομωσιολογίες έχουν ως σκοπό να υποσκάπτουν οποιαδήποτε σοβαρή ενασχόληση με τις πραγματικές αιτίες του φασισμού, αλλά και οποιουδήποτε άλλου σχεδιασμού των μονοπωλίων.

      Διαγραφή
    2. Το ενδιαφέρον: τα περί "παράνοιας" του Στάλιν λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο: Δεν μας επιτρέπουν να εξετάσουμε όλα τα ζητήματα που προέκυψαν κατά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ με σοβαρότητα και νηφαλιότητα.
      Τρότσκες κουφάλες!

      Διαγραφή
    3. Η απόδοση χαρακτηρισμού «τρελός» παραδίδει στον απόλυτο μηδενισμό και την πλήρη απαξίωση. Δημιουργεί ένα πλαίσιο αναφοράς, μέσα στο οποίο, η αντίκρουση του ισχυρισμού φαντάζει αδύνατη, αφού εντάσει και εν τέλει ακυρώνει εκ προοιμίου την όποια απάντηση ή αντίδραση. Λειτουργεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

      Αν κάποτε, η ιδέα για την δημιουργία ασύλων χρησίμευσε για την εξαφάνιση ανεπιθύμητων για τις εξουσίες, στον καιρό μας, το πιστοποιητικό χρησιμεύει σαν η ύστατη σανίδα σωτηρίας κάθε λογής σαπιοκοιλιά της εξουσίας.

      graf

      Διαγραφή
  4. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ψευδώνυμο σε παρακαλώ, αν είναι να απαντήσει κάποιος σε αυτές τις πολλές "βαθιές" σκέψεις.... Αλήθεια τώρα, πως σου ήρθε να τα γράψεις αυτά εδώ;

      Διαγραφή
  5. "Σημασία έχει η δομική του θέση"

    Η δομικη του θεση ειναι οτι ειναι πολυ μεγαλος μπελας.Αμαυρωνει τη διεθνη εικονα της Ελλαδος και προκαλει διεθνεις πιεσεις εναντιον της.Το μονο προβλημα που καθυστερησε την επιθεση εναντιον της ηταν οτι δεν υπηρχε η καταλληλη αφορμη ωστε να μη χασει η ΝΔ απο την επιχειρηση.Πολυ απλα εαν αρχιζε η επιθεση κατα της ΧΑ με αφορμη καποια επιθεση εναντιον Πακιστανων πολλοι ψηφοφοροι της ΝΔ θα τη θεωρουσαν αδικαιολογητη και θα πηγαιναν προς ΧΑ.Αυτος ηταν ο λογος που ο Σαμαρας αντιστεκοταν σε ολες τις διεθνεις πιεσεις για περιορισμο της.Η καταλληλη αφορμη που ειναι κατανοητη απο τους ψηφοφορους της ΝΔ ειναι η δολοφονια ενος Ελληνα οποτε ο μηχανισμος κινηθηκε εναντιον της.

    "..εύκολα παίρνει και η μπαλλα το ΚΚΕ..."

    Ισως αλλά οι ξενοι δεν ενδιαφερονται για το ΚΚΕ.Ενδιαφερονται να βγει εκτος νομου η ΧΑ.Παντως η μεθοδευση θα ειναι άλλη,δεν θα βγει επισημα εκτος νομου,θα ανακηρυχθει εγκληματικη οργανωση ωστε να συλληφθουν καποιοι.


    "...Αλλοι ιμπεριαλιστές τη χαϊδεύουν κι άλλοι την βαράν...."

    Κανεις ιμπεριαλιστης δεν τη χαιδευει.Καμμια πρεσβεια και κανεις διπλωματης σοβαρης χωρας δεν συνανταται με το Μιχαλολιακο.

    "...εκκλησία την αβαντάρει σε μεγάλο βαθμό..."

    Καποιοι μητροπολιτες.Αλλοι ειναι εναντιον.

    "..Ίσως κάποιοι διεθνείς επιχειρηματικοί όμιλοι..."

    Κανεις τετοιος ομιλος δεν θα υποστηριξει μια ανοιχτα ναζιστικη οργανωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κοίτα, επειδή μάλλον ήρθες να κάνεις το κομμάτι σου εδώ πέρα, με λίγα λόγια:
      Κανέναν δεν εξέθεσε η ΧΑ. Ακόμα και στο θέμα των δήθεν «διεθνών πιέσεων» ήταν και αυτό μέρος του ρόλου της, προκειμένου να τονισθεί η αναγκαιότητα της αντιλαϊκής πολιτικής, καθώς, όπως λένε, «η κρίση τροφοδοτεί την ΧΑ» (και βολεύει και την άλλη πλευρά, που λέει «το μνημόνιο τροφοδοτεί την ΧΑ», άρα όλοι ευχαριστημένοι).
      Αν εσύ δεν βλέπεις σύνδεση της δράσης των φασιστοειδών και συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, τι να σου πω, μάθε να διαβάζεις και να βλέπεις. Όσο για το ότι «Κανεις τετοιος ομιλος δεν θα υποστηριξει μια ανοιχτα ναζιστικη οργανωση», λίγη ιστορία δεν βλάπτει…
      Και από πού ως που οι ξένοι ενδιαφέρονται να βγει εκτός νόμου η ΧΑ αυτό δεν το καταλαβαίνω. Στ’ αρχίδια τους και λίγα λέω. Ποιος στο κάτω κάτω έχει πρόβλημα, όταν σε κάθε σχεδόν ευρωπαϊκή χώρα η λεγόμενη «λαϊκιστική δεξιά» σαρώνει στις λαϊκές μάζες, κρατώντας υπό έλεγχό μεγάλες μερίδες του λαού, έχοντας στις γραμμές της και φασιστικά στοιχεία;; (δεν λέω ότι υπάρχει ταύτιση με τον φασισμό).

      Σχόλιο προς παρόμοια κατεύθυνση δεν θα ξαναδημοσιεύθει.

      Διαγραφή

Τα ανώνυμα σχόλια δεν δημοσιεύονται. Δεν δημοσιεύονται σχόλια τα οποία θεωρούμε ότι δεν ανταποκρίνονται στην δική μας αντίληψη διαλόγου. Δεν γίνεται αποδεκτός αντικομμουνιστικός, φασιστικός, ρατσιστικός οχετός, καθώς και σχόλια προβοκατόρικου χαρακτήρα κάθε είδους. Οι διαχειριστές θεωρούν δικαίωμά τους την διαγραφή ή μη δημοσίευση οποιουδήποτε σχολίου κατά την κρίση τους και χωρίς υποχρέωση περαιτέρω εξηγήσεων.